Ο Ορέστης που γεννιέται και μεγαλώνει στους αιώνες των αιώνων, μέσα σ’ αιμοσταγή, πολυδάκρυτα δώματα ή διαμερίσματα, μαζεύει μέσα του πόνο, πίκρα, στρεβλώσεις, οργή και δεν μπορεί να λειτουργήσει μέσα στην κοινωνία ως άνθρωπος ψυχικά υγιής και νομοταγής. Είναι αυτός που παρεκτρέπεται, που οδηγείται σε πράξεις αντικοινωνικότητας και καταστροφής. Πώς κρίνεται ο Ορέστης όλων των εποχών, o διαχρονικός Ορέστης, ο «τιμάορος» ή «ποινάτωρ» (τιμωρός, εκδικητής), όπως αποκαλείται, μα και το πληγωμένο παιδί; […] Η κρίση παραμένει δύσκολη. Είναι όμως και συγκλονιστικά επίκαιρη. Επειδή δεν γίνεται μόνον εντός των δικαστικών μεγάρων, με τις επίσημες διαδικασίες των θεσμών ή «ἱδρυμάτων», όπως καλούνται στην Ὀρέστεια, αλλά αποτελεί και κοινωνική ενέργεια. Κρίνουμε οι άνθρωποι διαρκώς, στα σπίτια μας, στις δουλειές μας, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Νομίζουμε ότι είναι φυσικό κι εύκολο. Και οι κρίσεις μας αυτές είναι, καλώς ή κακώς, προϋπόθεση απαξίωσης ή καταξίωσης του άλλου στην κοινωνία. Αθώωσης ή καταδίκης. […] Κι ανεξάρτητα από το δύσκολο εγχείρημα της κρίσης, […] ένα παραμένει βέβαιο και σταθερό: οι πράξεις μας, ανεξαρτήτως αν δικαιώνονται ή όχι στη συνείδηση του κόσμου ή στις δικαστικές αίθουσες, δεν μπορούν τελικά να διαγραφούν από την ατομική μας συνείδηση. Είμαστε λοιπόν αναγκασμένοι να πορευόμαστε με τις προσωπικές μας Ερινύες, που είναι αόρατες στους άλλους, κάποτε τις κοιμίζουμε και κάποτε ξυπνούν και μας βασανίζουν, είμαστε καταδικασμένοι να πασχίζουμε μια ζωή να ορίσουμε την έννοια του δικαίου, να της δώσουμε μορφή και υπόσταση, να την εφαρμόσουμε, να συμφιλιώσουμε με αυτήν την ύπαρξή μας. Όμως αυτό συμβαίνει με όλες τις μεγάλες έννοιες. Ο άνθρωπος τις σμιλεύει και σμιλεύεται μαζί τους μια ζωή. Κι από το σμίλεμα αυτό γεννά και γεννιέται, και μ’ αυτό πεθαίνει.

(Από την παρουσίαση της έκδοσης)