Οι ελληνικές Κυβερνήσεις αδιαφορούσαν πάντοτε για το πρόβλημα της Ελλάδας του Σαλέντο. Η αδιαφορία δεν σταματούσε ακόμη και όταν οι επιστήμονες, οι γλωσσολόγοι και οι ένθερμοι ελληνόφωνοι προσπαθούσαν να δεσμεύσουν τις ελληνικές κυβερνήσεις. Οι υποσχέσεις και τα λόγια περίσσευαν. Βουλευτές, υπουργοί, γραμματείς υπουργείων και άλλα στελέχη των εκάστοτε κυβερνήσεων, όταν άκουσαν τη μουσική της Ελλάδας του Σαλέντο στις πολιτιστικές και φιλολογικές εκδηλώσεις των τεχνών της μικρής ελληνικής νησίδας της Κάτω Ιταλίας, συγκινήθηκαν μέχρι δακρύων και υποσχέθηκαν «λαγούς με πετραχήλια». Όμως ήταν μόνο λόγια! Μόλις περνούσε η στιγμή του ενθουσιασμού, οι μεγάλες υποσχέσεις ξεχνιόνταν. Ακόμα και οι απεγνωσμένες εκκλήσεις των απομονωμένων Ελλήνων του Σαλέντο έμειναν αναπάντητες. Εκκλήσεις προς τις κυβερνήσεις, το Πανεπιστήμιο των Αθηνών, τους ανώνυμους πολίτες… Απάντηση δεν πήραν καμιά, πλην από ελάχιστες πρωτοβουλίες Ελλήνων πολιτών που με πατριωτικό αυθορμητισμό προσπάθησαν να βοηθήσουν την απεγνωσμένη προσπάθεια της Ελλάδας του Σαλέντο να βγάλει στο φως τα υπέροχα πολιτιστικά της δημιουργήματα και να διαφυλάξει τις ιερές παρακαταθήκες της Ελλάδας. Δυστυχώς, όλες οι πρωτοβουλίες ναυάγησαν. Ναυάγησαν ενώ η παρακμή της Ελλάδας του Σαλέντο συνεχιζόταν με όλο και ταχύτερο ρυθμό…
…Υπάρχουν άραγε δυνατότητες σωτηρίας; Εγώ νομίζω πως υπάρχουν και είμαι πάντοτε έτοιμος να παρουσιάσω στον ελληνικό λαό και στην ελληνική κυβέρνηση ένα σχέδιο σωτηρίας της Ελλάδας του Σαλέντο. Απαραίτητες όμως προϋποθέσεις είναι η καλή θέληση και η υψηλή αίσθηση καθήκοντος προς την Πατρίδα… (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)