Όταν κοιτά κανείς από απόσταση, μπορεί να δει πράγματα που από κοντά είναι δυσδιάκριτα. Τι μου επέτρεψε να δω η απόσταση που πήρα; Κατ’ αρχάς, ότι αυτό που χωρίζει τις διάφορες ψυχαναλυτικές σχολές είναι πολύ ασήμαντο σε σύγκριση με αυτό που τις ενώνει. Κι ότι αυτό που τις ενώνει δεν προέρχεται από το στενό πεδίο της ψυχανάλυσης αλλά, κάθε φορά, από την εκάστοτε εποχή στην οποία ανήκουν. Κατόπιν, ότι αυτό που κάνει την ψυχανάλυση να αλλάζει έρχεται περισσότερο απέξω παρά από μέσα, δηλαδή ότι ο παράγοντας κοινωνία υπερέχει των ιδιαίτερων δεοντολογικών προδιαγραφών του κλάδου. […] Προσπάθησα να σκιαγραφήσω ένα τοπίο που, εδραίοι ταξιδευτές καθώς είμαστε, μετά βίας αρχίζουν να διακρίνουν τα μάτια μας. Και σ’ αυτό το τοπίο που αναδύεται αχνά αν απομακρυνθούμε από τον τρόπο που έχουμε συνηθίσει να σκεφτόμαστε, βλέπουμε πράγματι πόσο επείγει να «οικειοποιηθούμε» καινούργιους χώρους ώστε να γίνουν εδάφη ζωής για όλους. Αυτό το «όλους» είναι το πρόβλημα: σε ποια κοινή βάση μπορούμε να στοιχίσουμε τις θεωρητικές αρχές μας και να εδραιώσουμε μια κλινική πρακτική πέραν του Οιδίποδα και πέραν του ιστορικού Τραύματος; Σε ποια κοινή ψυχική εμπειρία, που να εμπεριέχει την υπόθεση του ασυνειδήτου, μπορούμε να στηριχτούμε για μια σύγχρονη ψυχανάλυση; (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)