Η Επιστολή του Λόρδου Τσάντος, που χρονολογείται στα 1902, συνιστά τον βαθμό μηδέν όχι της γραφής, αλλά της ποιητικής του Χόφμανσταλ, είναι ένα μανιφέστο της διάλυσης της ομιλίας και του ναυαγίου του εγώ μέσα στο άτακτο και συγκεχυμένο ρεύμα των πραγμάτων που η γλώσσα δεν μπορεί πλέον να κατονομάσει ούτε να δαμάσει. Μ’ αυτή την έννοια το συγκεκριμένο αφήγημα είναι η ευφυής καταγγελία μιας παραδειγματικής συνθήκης του 20ού αιώνα. Ο πρωταγωνιστής εγκαταλείπει την κλίση του και το επάγγελμα του συγγραφέα, διότι καμία λέξη δεν του φαίνεται ικανή να εκφράσει την αντικειμενική πραγματικότητα. Το μυστικό ρεύμα της ζωής τον κυριεύει και διεισδύει μέσα του σε τέτοιο βαθμό ώστε να χάνεται ολοκληρωτικά μέσα στα αντικείμενα, να διαλύεται σε μια αποκάλυψη του Όλου που καταστρέφει την ενότητα του προσώπου σε μια τρεμοσβήνουσα μαρμαρυγή συγκινήσεων και αντιδράσεων. Μ’ αυτό το διάσημο αφήγημα, που συχνά θεωρείται παράδειγμα του πιο ακραίου εξπρεσιονισμού, ο Χόφμανσταλ πηγαίνει πολύ πέρα από την ανησυχητική ατμόσφαιρα του fin de siecle. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)