Στη χώρα του Καλβίνου το παράπτωμα γίνεται κάτι βασανιστικό. Το αίσθημα ενοχής κατατρέχει την ψυχή και την καρδιά. Συνδέεται, τις πιο πολλές φορές, με την σάρκα, αντικείμενο αποστροφής και γοητείας: η Ζενεβιέβ.
Η μεταφυσική ροπή, από την άλλη, ή μάλλον η φυσική της διόραση, κάνει πιο έντονη, πιο διαβρωτική, την ενδοσκόπηση… αυτή τη συνειδησιακή καταβύθιση των διαμαρτυρομένων παλαιότερων εποχών.
Η Ζενεβιέβ αποκαλύπτει και μεταβάλλει: ευαγγελίζεται, στην κυριολεξία, ενσαρκωμένη στο βλέμμα του απολιθωμένου κριτή. Η μεσολάβηση της Ζενεβιέβ σβήνει κάθε παράπτωμα, η αμαρτία υποχωρεί, διαλύεται, χάνεται. Κι αυτήν ακριβώς τη στιγμή το αφήγημα συσπάται, το δράμα μεταστοιχειώνεται σε τραγωδία και οδεύει προς το θυσιαστήριο.