Παράλληλα στις πολιτικές και οικονομικές συνθήκες που εμφυσούσαν ζωή στην ένοπλη δράση, δυο ξεχωριστές διαδικασίες, μια φυσική και μια κοινωνική, επέτρεπαν στους ένοπλους να μετατρέψουν τις περιοχές των φτωχογειτονιών των μεγάλων πόλεων σε άβατα, σε απελευθερωμένες ζώνες τις οποίες υπερασπίζονταν και για τις οποίες μάχονταν. Με τα λαβυρινθώδη στενάκια και τους χωμάτινους δρόμους τους, οι φτωχογειτονιές έγιναν απροσπέλαστες για τις δυνάμεις ασφαλείας, όπως μια ζούγκλα ή μια αντάρτικη βάση μέσα στο δάσος. Η αστυνομία αδυνατούσε να εισέλθει σε αυτές τις περιοχές, και πολύ περισσότερο να ασκήσει έλεγχο σε αυτές. Οι ένοπλοι επιζητούσαν να αποδυναμώσουν την κυβερνητική εξουσία στα αστικά κέντρα, εξασθενίζοντας έτσι την αποδοχή και στήριξή της από τους ανθρώπους, με στόχο την ανάληψη της εξουσίας πρώτα στις πόλεις και μετά στην υπόλοιπη χώρα. Η τούρκικη εμπειρία παρουσιάζει το πως πρόσφορες συνθήκες επέτρεψαν στους ένοπλους να προσαρμόσουν την αντάρτικη στρατηγική της υπαίθρου σε ένα αστικό περιβάλλον. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)