Παλιό λιμάνι νησιώτικο. Λίγο πιο πέρα ο ταρσανάς με λίγα καΐκια και κάτι ψαρόβαρκες στα σκαριά. Αρχές φθινόπωρου. Χτες πρωτόβρεξε. Απόψε καλοσύνεψε πάλι. Ένα ελληνικό λιόγερμα με κόκκινους δαυλούς πίσω απ’ τα σύγνεφα. Ένα καΐκι βουβό και σκοτεινό περνάει μες το τριανταφυλλί ποτάμι που χαράζει το λιόγερμα στη θάλασσα. Ένα μικρό κορίτσι, μ’ έναν κουβά νερό στο χέρι, στάθηκε στο κατώφλι προτού μπει στο σπίτι. Το νερό του κουβά ήταν τριανταφυλλί και χρυσό σα να μάζεψε τον ήλιο απ’ τη θάλασσα. Τα τζάμια της παραλίας αστράφτουν πότε – πότε. Στον απάνου δρόμο περνάει που και που κανένα κάρο με χινοπωριάτικα λαχανικά και κασόνια με τα τελευταία σταφύλια. Κάτι ασετυλίνες άναψαν στους καφενέδες των ναυτικών. Το εσωτερικό των καφενείων φαίνεται παράξενα ήσυχο και μακρινό -μια τετραγωνισμένη, φυστικιά ησυχία- ένας χώρος σκαμμένος βαθιά μες το χρόνο. Εφτά γερόντισσες, μανάδες και γιαγιάδες θαλασσινών, κάθονται πάνου σε πέτρες, έξω απ’ τα σπίτια τους, και λένε τα δικά τους. Ανάμεσα στα λόγια τους, ακούγονται οι βαθειές ανάσες της θάλασσας και κάτι σκουριασμένες αεραντλίες, λίγο πιο πάνω, που γυρίζουν αργά σε κήπους με μικρές, βασανισμένες λεμονιές και θεόρατους ευκάλυπτους. Το δειλινό κρατάει πολύ σα νάναι να μη νυχτώσει. (Από την έκδοση)