Εξ άλλου θα πρέπει ν’ αναφερθεί πως κανένας, ούτε τα κόμματα ούτε η κυβέρνηση Μακαρίου, δεν άσκησε συνεπή κριτική απέναντι στη χούντα έτσι που να εμποδίσει αυτά τα στρώματα να δεχτούν τη χουντική επίδραση και να διαφωτίσει για το τι γίνεται στην Ελλάδα. Να τους δώσει να καταλάβουν πως το αίτημα της ένωσης δεν μπορούσε να υπηρετηθεί από τη χούντα.

Η κυβέρνηση Μακαρίου είκοσι πέντε μέρες πριν από το πραξικόπημα κανάκευε και επαινούσε τη χούντα. Όταν ο Παπαδόπουλος ήρθε στην Κύπρο, το Α.Κ.Ε.Λ. παραβρέθηκε επίσημα στη δεξίωση προς τιμήν του, ποδοσφαιρικές οργανώσεις του Α.Κ.Ε.Λ. δέχτηκαν βοήθεια από τη χούντα και η φωτογραφία του Ασλανίδη βρισκόταν στο οίκημα της αριστερής «Ομόνοιας». Από εκεί και πέρα, η πίστη στη χούντα ήταν ένα βήμα. Μόνο η Ε.Δ.Ε.Κ. άσκησε μια συνεπή κριτική ενάντια στη χούντα, αλλά δεν μπόρεσε να επιδράσει ουσιαστικά.

Θα πρέπει ακόμα να τονίσουμε πως τα στρώματα που παρασύρθηκαν από έναν φιλοχουντισμό ήταν πλατιά και για άλλους λόγους. Το ενωτικό κίνημα, που μεγάλο μέρος του αποτέλεσε τη λαϊκή βάση της Ε.Ο.Κ.Α. Β’, συσπείρωσε πλατιές μάζες του λαού που, πέραν από τον αλυτρωτισμό και το εθνο-ενωτικό αίσθημα, συνεκτικό στοιχείο μεταξύ τους ήταν και ένα αίσθημα πολιτικής και ταξικής αντίθεσης με το μακαριακό κατεστημένο. Πρώην αγροτικά στρώματα, πρόσφατα προλεταριοποιημένα, που αναπτύχθηκαν έξω από τα συνδικαλιστικά πλαίσια της Π.Ε.Ο., εξέφραζαν μέσα από την ένταξή τους στο ενωτικό κίνημα μια λανθάνουσα ταξική συνείδηση, σ’ αντίθεση με τους παλιούς εργάτες από τους οποίους προήλθε τόσο ένα πλατύ στρώμα εργατικής αριστοκρατορίας όσο και μια νέα μικροαστική τάξη μικρομαγαζατόρων και κοινωνικά ανερχόμενων.

Τέλος πάντων. Μετά την καταστροφή του ’74, η κάθαρση έγινε το κύριο σύνθημα ειδικά από τα κόμματα της Αριστεράς Α.Κ.Ε.Λ. και Ε.Δ.Ε.Κ.

Είναι παραδεχτό ότι επιβαλλόταν καταλογισμός ευθυνών και τιμωρία των πρωταιτίων-πρακτόρων. Ο τόπος γνώρισε την πιο τραγική καταστροφή της νεώτερης ιστορίας του. Η προδοσία ήταν πρωτάκουστη. Οι στοιχειώδεις ηθικές αξίες τις οποίες πίστευε ο κυπριακός λαός θα διασαλεύονταν χωρίς μια τέτοια τιμωρία, με ανυπολόγιστη ζημιά για την εμπιστοσύνη και αυτοπεποίθησή του, απέναντι στην κατάσταση της κατοχής και της πιθανής ολοκλήρωσής της.

(Απόσπασμα από το βιβλίο)