Είχαν οι φι­λό­σο­φοι προ­σω­πι­κή ζωή, ιδι­ό­μορ­φα ψυ­χο­πνευ­μα­τι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά, ανο­μο­λό­γη­τα πά­θη, εν­δι­ά­με­σους σταθ­μούς στην επί­γεια δι­α­δρο­μή τους; Ασφα­λώς είχαν. Το πρω­τό­τυ­πο αυτό έρ­γο κα­τα­πι­ά­νε­ται με την πα­ρου­σί­α­ση των λι­γό­τε­ρο γνω­στών, των κρυ­φών και αθέ­α­των όψε­ων του βίου δώ­δε­κα φι­λο­σό­φων. Από μια ιδι­ά­ζου­σα οπτι­κή γω­νία, στο βι­βλίο αυτό απο­πει­ρά­ται ο «εξαν­θρω­πι­σμός» τους. Οι φι­λό­σο­φοι δεν ήταν σκε­πτό­με­νες μη­χα­νές, γι’ αυτό οφεί­λου­με να τους σε­βα­στού­με ως ζω­ντα­νούς, γι­α­τί αν και νε­κροί εδώ κι αιώ­νες η μνή­μη τους πα­ρα­μέ­νει ατό­φια και σα­γη­νευ­τι­κή, και το εγ­χεί­ρη­μα είναι να τους ανα­στυ­λώ­σου­με στο επί­πε­δο της ύπαρ­ξης για να τους κα­τα­νο­ή­σου­με, συ­νο­μι­λώ­ντας μα­ζί τους.

Oι βι­ο­γρα­φι­κές εμπει­ρί­ες, ως ορι­στι­κά κε­κτη­μέ­να, χρη­σι­μεύ­ουν ως πα­ρά­θυ­ρα στις πνευ­μα­τι­κές και αν­θρώ­πι­νες δι­α­στά­σεις των φι­λο­σό­φων. Ανα­δει­κνύ­ουν ποι­κί­λες πτυ­χές της ζω­ής τους, οι οποί­ες συ­νυ­φαί­νο­νται με τους ατο­μι­κούς αγώ­νες και τις προ­κλή­σεις, τις αντι­δρά­σεις τους στα ρευ­στά με­τα­βα­τι­κά όρια της επο­χής τους ανα­τέ­μνουν τα σπά­νια χα­ρί­σμα­τά τους και τις σπά­νι­ες αδυ­να­μί­ες τους, τις αντι­δι­κί­ες και τις μα­ται­ο­δο­ξί­ες τους – δεν τους εξω­ρα­ΐ­ζουν μη­χα­νο­ποι­ώ­ντας τη σκευή της σκέ­ψης τους, αλ­λά τους ομορ­φαί­νουν μέ­σω των πο­λύ αν­θρώ­πι­νων αδυ­να­μι­ών τους.

Το βι­βλίο απευ­θύ­νε­ται σε όλες τις ομά­δες των ανα­γνω­στών, προ­σφέ­ρο­ντας κεί­με­να ευα­νά­γνω­στα και προ­σι­τά, με πρό­θε­ση να ψυ­χα­γω­γή­σει, να ενη­με­ρώ­σει και να προ­βλη­μα­τί­σει.

(Από την παρουσίαση της έκδοσης)