Τα πιο πάνω χαρακτήριζαν το πνεύμα και το ήθος του αγώνα του 1955-1959 και των αγωνιστών της ΕΟΚΑ. Της τελευταίας επανάστασης της νεοελληνικής ιστορίας, που ολοκλήρωσε τον κύκλο των αλυτρωτικών οραμάτων που είχαν γεννηθεί με την ίδρυση του ανεξάρτητου κράτους, το 1830. Μια τετραετής επανάσταση στην οποία οφείλουμε την ίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και την ανεξαρτησία της χώρας μας από τον αποικιακό ζυγό. Μια επανάσταση η οποία δεν θα γινόταν ποτέ εάν η αποικιοκρατία, η χειρότερη μορφή ιμπεριαλιστικής εκμετάλλευσης στη σύγχρονη παγκόσμια ιστορία, είχε παραχωρήσει το πανανθρώπινο δικαίωμα της αυτοδιάθεσης στους Κυπρίους, σε έναν λαό που τον κράτησε υπόδουλο για 82 χρόνια και ποιος ξέρει για πόσα άλλα χρόνια θα συνέχιζε να τον κρατά υπόδουλο εάν δεν γινόταν ο αγώνας της ΕΟΚΑ. Μια επανάσταση την οποία οφείλουμε να αντιμετωπίζουμε μεν με κριτική διάθεση, όπως κάθε μεγάλο ιστορικό γεγονός που σημάδεψε την ιστορία της Κύπρου, αλλά και με τον απαραίτητο σεβασμό. Ως τον κορυφαίο απελευθερωτικό αγώνα του κυπριακού Ελληνισμού στη νεότερή του ιστορία. Μια επανάσταση που αξίζει να την κρατήσουμε έξω από τις στείρες κομματικές και μικροπολιτικές αντιπαραθέσεις στην ημικατεχόμενή μας πατρίδα. Γιατί η ιστορία οφείλει να διδάσκει και όχι να διχάζει. Και να αντλούμε δύναμη, αγωνιστικότητα και απαντοχή, με το όραμα της ελεύθερης Κύπρου χωρίς εγγυήσεις, κατοχικά στρατεύματα και εποίκους και τον τερματισμό της συνεχιζόμενης από το 1974 τουρκικής κατοχής.

(Από την Εισαγωγική ομιλία του Πέτρου Παπαπολυβίου)