«…Στη διάρκεια της μεταπολίτευσης αναδύθηκε ένας νέος τύπος “αριστερού”, που χαρακτήριζε μια μάζα ατόμων, όπως προανέφερα, τα οποία με τη σιγουριά και την ασφάλεια ότι όχι μόνον δεν πρόκειται να αντιμετωπίσουν δυσκολίες και διώξεις, αλλά απεναντίας θα αποτελέσουν αντικείμενο θαυμασμού και προβολής, άρχισαν να αυτοπροσδιορίζονται, κατά δήλωσή τους, ως “αριστεροί” γενικώς και αορίστως, επικαλούμενοι συνήθως τις αγωνιστικές τους δάφνες στην “αντίσταση” κατά της “χούντας” και αργότερα επικαλούμενοι απλώς την προσφορά τους στις “μάχες της αφίσας” ή τη συμμετοχή τους στις κομματικές συγκεντρώσεις. Και όπως εύστοχα έχει σχολιαστεί στο Διαδίκτυο: “…τι σχέση μπορεί να έχει ένας κομμουνιστής της δεκαετίας του ’30 και του ’40, που κινδύνευε καθημερινά με φυλάκιση, εξορία, εκτέλεση κ.λπ., με έναν της μεταπολίτευσης, που γυρνάει χαριεντιζόμενος από πάνελ σε πάνελ, και πουλάει φύκια για μεταξωτές κορδέλες;”». (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)