«Ἕνα μακρὸν πόλεμον ἀνέχονται ὀλίγοι, χωρὶς νὰ φθαροῦν ψυχικῶς. Μίαν μακρὰν εἰρήνην δὲν ἀνέχεται κανεὶς» -συνοψίζει ἀποφθεγματικῶς ὁ Σπέγγλερ. Ἐκ τῆς ὡραίας καὶ εὐτυχοῦς ἐκείνης ἐποχῆς οἱ Εὐρωπαῖοι ἐκληρονόμησαν μίαν νοητὴν παρανόησιν τῶν αἰωνίων νόμων τῆς ἀνθρωπίνης ζωῆς -τῶν νόμων τοῦ πολέμου- καὶ μίαν ψυχικὴν μαλθακότητα ἐκ τῆς ὁποίας ἐγεννῶντο ὅλαι αἱ θεωρίαι περὶ ὑλικῆς εὐημερίας διεθνοῦς συνεννοήσεως καὶ γηΐνων παραδείσων, μὲ τὰς ὁποίας ἔτερπον τὰ ὦτα των καὶ τὰ ὦτα τῶν ἄλλων οἱ δημαγωγοί. Μία ἐξ αὐτῶν τῶν θεωριῶν -τῶν αἰσιοδόξων θεωριῶν- ἦτο καὶ ἡ θεωρία τῆς οἰκονομικῆς κρίσεως, περὶ τὴν ὁποίαν ἐκινήθησαν δεξιοὶ καὶ ἀριστεροὶ πολιτικοὶ μετρίου ἀναστήματος, μετὰ τὴν παράκαμψιν τῆς ὁποίας ἀνεμένετο νέα περίοδος εὐημερίας, ἐνῶ ἡ σύγχρονος Ἱστορία τῆς Εὐρώπης κινεῖται πλέον τελείως ἐκτὸς τῶν σχημάτων αὐτῶν καὶ πρόκειται τώρα περὶ μιᾶς νέας περιόδου μεγάλων παγκοσμίων πολέμων μεταξὺ παγκοσμίων δυνάμεων περὶ τὴν παγκόσμιον κατίσχυσιν.

(Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)