«Σ’ εμάς τους γέρους τι μας έχει μείνει πια; Μόνο ο Καρλίτος Σαντάνα» σκέφτηκε ο βετεράνος και θυμήθηκε έναν άλλο ηλικιωμένο που, πριν από σαράντα χρόνια, είχε την ίδια σκέψη το μόνο που διέφερε, ήταν το επώνυμο, καθώα και το γεγονόε ότι το είχε πει ενώ έβαζε να πιεί ένα ποτήρι κρασί.

«Σ’ εμάς τους γέρους τι μας έχει μείνει πια; Μόνο ο Καρλίτος Γαρδέλ (…)» είχε αναστενάξει τότε ο παππούς του, κοιτάζοντας με νοσταλγία το ρουμπινένιο χρώμα του κρασιού.

«Αυτό ήταν όλο» θυμήθηκε ο βετεράνος. Την άλλη μέρα ο παππούς τίναξε τα μυαλά του στον αέρα μ΄ένα τριανταοχτάρι Smith and Wesson, το ίδιο σιδερικό που το ΄χω φυλάξει τόσες δεκαετίες πεντακάθαρο και λαδωμένο, με τις έξι σφαίρες του στη θαλάμη, τυλιγμένο σ΄ ένα μαυρικόκκινο βελούδινο πανί, άτρωτο απ’ την υγρασία, τους σκώρους και τη λήθη»

Σ’ ένα παλιό συνεργείο, σε μια λαϊκή γειτονιά του Σαντιάγο, τρεις εξηντάχρονοι φίλοι περιμένουν ανυπόμονα την άφιξη ενός άνδρα.

Ο Κάρλος Σαλίνας, ο Λόλο Γαρμενδία και ο Λούτσο Αρανσίβια, τρεις παλιοί αγωνιστές της Αριστεράς, ηττημένοι από το στρατιωτικό πραξικόπημα του Πινοτσέτ, καταδικασμένοι στην εξορία και τον ξεριζωμό, ξανασυναντιούνται τράντα πέντε χρόνια αργότερα, με πρωτοβουλία του Πέδρο Νολάσκο, ενός παλιού συντρόφου που τον περιμένουν για να τεθούν υπό τις διαταγές του και να προβούν σε μια παράτολμη επαναστατική πράξη.

Ο Νολάσκο, όμως, ενώ κατευθύνεται προς το συνεργείο, βρίσκει ένα θάνατο γκροτέσκο, χτυπημένος από την τυφλή μοίρα με τη μορφή ενός πικάπ που πετιέται από ένα παράθυρο μετά από ένα βίαιο συζυγικό καβγά.

Κι ενώ όλα έδειχναν ότο μετά το θάνατο του αρχηγού το σχέδιο θα ματαιωνόταν, o Γαρμενδία πλησίασε τους συντρόφους του και τους απευθύνθηκε  με την αγαπημένη φράση του νεκρού συντρόφου: «Λοιπόν, παιδιά; Είστε;»

Η Σκιά του εαυτού μας είναι μια περίτεχνη λογοτεχνική ακροβασία γραμμένη με την καρδιά και το στομάχι, στην υπηρεσία μιας συγκινητικής ιστορίας: αυτής των χαμένων αριστερών της Λατινικής Αμερικής και της Χιλής του τέλους του περασμένου αιώνα. Ένα πολιτικό-αστυνομικό μυθιστόρημα που ξέρει να αποσπά τόσο τα δάκρυα όσο και το τρανταχτό γέλιο, που τιμήθηκε με το βραβείο PRIMAVERA 2009.

(Από την παρουσίαση της έκδοσης)