Αυτές οι σημειώσεις, σκόρπιες, σύντομες και χωρίς συμπεράσματα, προέρχονται από το ημερολόγιό μου εκείνης της εποχής. Χάρη σε εκείνο το ημερολόγιο μπορώ τώρα, είκοσι χρόνια αργότερα, να ανασυνθέσω, έστω επιφανειακά, εκείνες τις ημέρες γύρω από τα Χριστούγεννα του 1998.

Μετά την πρώτη του εκδοτική επιτυχία, τη Βρόμικη τριλογία της Αβάνας, ο Πέδρο Χουάν περιοδεύει για λίγους μήνες στην Ευρώπη. Με βάση τη Μαδρίτη, ταξιδεύει σε Ισπανία, Γερμανία και Ιταλία για να παρουσιάσει το βιβλίο του, αλλά και να συναντήσει παλιούς φίλους, φίλες ή/και ερωμένες. Ξεφυλλίζοντας το ημερολόγιό του από τους μήνες εκείνους, μας εξιστορεί την εμπειρία του διανθισμένη με αναμνήσεις που έρχονται συνειρμικά στο μυαλό του: από την εφηβεία του και τις γυναίκες που τη στοίχειωσαν, τα βιβλία που έχει διαβάσει, τον φίλο του Φάμπιο που απαθανάτισε στη Βρόμικη σάρκα και καλλιτέχνες με τους οποίους νιώθει εκλεκτικές συγγένειες, μουσικούς, συγγραφείς που αγαπά, στιγμές από την ιστορία της Κούβας. Όλα αυτά, ανακατεμένα με ουίσκι, γυναίκες, σεξ, σκέψεις για τη ζωή, τον έρωτα, τον θάνατο, σκέψεις για την πορεία του πολιτισμού, για το πώς ήταν ο κόσμος τη δεκαετία του ’50 που γεννήθηκε και πώς 48 χρόνια αργότερα, ιστορίες για εξωγήινους, ακόμα και μια πρόταση να αναλάβει τη διαχείριση ενός οίκου ανοχής.

(Από την παρουσίαση της έκδοσης)