Έπρεπε τελικώς να περάσουν πενήντα ολόκληρα χρόνια από τον Ιούλιο του 1965 για να μπορέσουμε να αποκτήσουμε μια πιο ολοκληρωμένη αντίληψη για τη σημασία της περιόδου που αρχίζει από το 1963 και τελειώνει το 1967, την οποία και αποκαλούμε συνοπτικά, ίσως και περιοριστικά, «Ιουλιανά». Ήταν η κομβική στιγμή μιας θυελλώδους τετραετίας που στην ουσία σφράγισε την μετεμφυλιακή ελληνική ιστορία και στην πραγματικότητα αποτέλεσε το πρελούδιο της μεταπολίτευσης. Υπ’ αυτή την έννοια, τα «Ιουλιανά» προδιαγράφουν εξελίξεις που επρόκειτο να ολοκληρωθούν στα σαράντα χρόνια της μεταπολίτευσης. Τίποτα πιο χαρακτηριστικό εξάλλου, από την πορεία μιας οικογένειας που συνδέθηκε αποφασιστικά και μοιραία με αυτά: της οικογένειας Παπανδρέου. […]

Τα Ιουλιανά, ο «μακρύς Ιούλης» του ’65, είναι η πρώτη μεγάλη σύγκρουση ανάμεσα στις δυνάμεις που επιθυμούσαν τον ενδογενή εκσυγχρονισμό της ελληνικής κοινωνίας, αναδεικνύοντας νέα κοινωνικά στρώματα στο προσκήνιο, και το απαρχαιωμένο μετεμφυλιακό κράτος, το οποίο, με εγκέφαλο την αμερικανική Πρεσβεία, πυκνωτή του το Παλάτι και βραχίονά του τον Στρατό, επεχείρησε αρχικώς να ανακόψει και τελικώς να ακυρώσει αυτή την πορεία –τόσο με το παλατιανό πραξικόπημα του ’65 όσο και με τη δικτατορία του ’67. Αυτή η μάχη οπισθοφυλακών του μετεμφυλιακού κράτους θα καταλήξει στα αντίθετα αποτελέσματα, με την τελεσίδικη αποδυνάμωση του, την έξωση του βασιλιά, τη συντριβή της πολιτικής ισχύος του στρατού, τη μείωση της αμερικανικής ισχύος και τη μεγάλη αλλαγή του 1981 – με τίμημα όμως την κυπριακή καταστροφή και τη ριζική αλλαγή στους συσχετισμούς δύναμης και τις σχέσεις Ελλάδας-Τουρκίας. […]

(Γιώργος Καραμπελιάς, από τον πρόλογο του βιβλίου)