[χειμώνας άγρια βραγιά και η πέτρα γλύφει πέτρα·
όπου σκαλίζει χέρι: γκρίζο φως· και μπουρμπουνάρι κρύβεται σαλεύοντας με χώμα – τσιάφι ασήμι στερεύουν ήλιο τα βουνά, γκρεμίζει ο θόλος ξένεμα. και αυτός:]
Βουίζει πυρετός από τη Λάκκο ώς το Βεστφάλεν
και πορφυρά καμίνια χωλαίνουν το φεγγάρι·
αγρύπνια τανυσμένο μέταλλο και η γυναίκα
του Εμίν ζυμώνει με το σχόλασμα – μητέρα,
στον ύπνο σε φωνάζω Γιάσμιν
και είμαι διχαλωτό κλαδί σε σπίτι
αράχνη – τι με γκρεμίζεις
η σκιά μου; Χάσκουν λευκά παράθυρα
-βολβοί ξεχειλωμένοι- και η καγκελόπορτα:
EINTRITT VERBOTEN [δεν δίνω σώμα στον Βορρά].
[…]

[Από την έκδοση]