Όταν στην πολιτική εξουσία των ΗΠΑ και της Δυτικής Ευρώπης ανέβηκαν τα κόμματα της λεγόμενης αριστεράς (σοσιαλιστές, σοσιαλδημοκράτες, ακόμα και οι «νέοι» κομμουνιστές) η «συντηρητική επανάσταση» συνεχίστηκε. Οι Κλίντον, Μπλερ, Σρέντερ, Ζοσπαίν και όλοι οι όμοιοί τους απλώς μετονόμασαν τη «συντηρητική επανάσταση» σε εκσυγχρονισμό «για την πρόοδο». Μάλιστα την εμπλούτισαν και με τις φιλοσοφικές αντιλήψεις του μεταμοντερνισμού για τη δημιουργία των «πολυπολιτισμικών», «πολυϊδιοστατικών» κοινωνιών, που θέλουν να δημιουργήσουν τον μονοδιάστατο άνθρωπο, χωρίς παρελθόν και χωρίς μέλλον, ανεμοδαρμένο έξω από το ιστορικό γίγνεσθαι. Θεωρητικοποίηση του χάους, της σήψης, της διάλυσης της ανθρώπινης υπόστασης. Ποιες αλλαγές έφερε ο «νεοφιλελευθερισμός» ή όπως αργότερα ονομάστηκε, ο «προοδευτικός εκσυγχρονισμός»; Την ολοκλήρωση στη βάση της δημοσιονομικής πειθαρχίας (π.χ. συνθήκη Μάαστριχτ), γεγονός που έβαζε εμπόδια στην ανεξέλεγκτη διόγκωση του συνολικού καπιταλίστα, του κράτους, και το οδηγούσε σε νέες διαπλοκές με τα παγκόσμια αποεθνικοποιημένα μονοπώλια. Ο περιορισμός του «κράτους-πρόνοιας» είναι ένα από τα συστατικά στοιχεία της αλλαγής. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο)