Το πόσο αυθαίρετη είναι η συνηθισμένη διάκριση ανάμεσα στην Αναγέννηση και στη σύγχρονη εποχή και το πόσο είναι ρευστή η έννοια της «Αναγέννησης» καλύτερ’ απ’ όλα το δείχνει η δυσκολία που βρίσκουμε στο να παραχωρήσουμε, στη μια ή στην άλλη από τις κατηγορίες τούτες, προσωπικότητες σαν τον Πετράρχη και τον Βοκκάκιο, τον Τζεντίλε ντα Φαμπριάνο και τον Πιζανέλλο, το Ζαν Φουκέ και τον Γιαν βαν Άυκ. Αν το θέλει κανείς, μπορεί ακόμα και να θεωρήσει ότι ο Δάντης κι ο Τζιόττο ανήκουν στην Αναγέννηση, ενώ ο Σαίξπηρ κι ο Μολιέρος στο Μεσαίωνα. Εν πάση περιπτώσει, δεν πρέπει να παραμερισθεί μ’ ευκολία η ιδέα, ότι η πραγματική στροφή δε συμβαίνει πριν από το δέκατο όγδοο αιώνα κι ότι η σύγχρονη εποχή αρχίζει αληθινά με το διαφωτισμό, την ιδέα της προόδου και τη βιομηχανοποίηση. […] (Από την έκδοση)