Ήρθαν ύστερα μέρες μουγγές ξαπλωμένες στα πεζοδρόμια
πάνω απ’ τους κρυφούς οχετούς με τα σκεβρωμένα παπούτσια·
τα ξυλοπόδαρα στη γωνιά της κάμαρας σκεπασμένα με σεντόνι –
αυτά φορούσε ο εφιάλτης τη νύχτα ως πάνω απ’ την κορνίζα της κουρτίνας,
κ’ οι απεργοί πείνας με το κομμένο λεμόνι στη φούχτα
περίμεναν περίμεναν κλείνοντας όλο και πιο βαθιά τα μάτια τους·
[…]
[Από την έκδοση]