«[…] Δεν θα γνωρίζαμε τίποτε άλλο για το δράμα Κορίνθιες του Κοσμά Πολίτη εάν δεν εμφανίζονταν ανέλπιστα, στο Επιστημονικό Δελτίο Παράβασις του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών, και συγκεκριμένα στο έκτο κατά σειράν τομίδιο της Σειράς “Μελετήματα”, όπου καταγράφονταν τα σχετικά με τον Σταθάτειο Δραματικό Διαγωνισμό της Εταιρείας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων, πολλά περαιτέρω στοιχεία. Σύμφωνα, λοιπόν, με αυτά, ο Κοσμάς Πολίτης υπέβαλε (ανωνύμως) το θεατρικό έργο Κορίνθιες στον Σταθάτειο Δραματικό Διαγωνισμό, στον φάκελο του οποίου καταχωρίσθηκε με αύξοντα αριθμό 40 (επί συνόλου 90 υποψηφιοτήτων) και ημερομηνία 8.10.1930. Διαβάζουμε, δε, πως στο έργο του Κοσμά Πολίτη δόθηκε ιδιαίτερη προσοχή και πως κατετάγη, τελικώς, μεταξύ των δεκαπέντε διαφιλονεικησάντων τα βραβεία […] Το χειρόγραφο/δακτυλόγραφο του δράματος Κορίνθιες, όμως, τελικώς, δεν λάνθανε, όπως αφηνόταν να εννοηθεί στο εν λόγω Δελτίο και όπως, βεβαίως, πιστευόταν γενικότερα, μέχρι πριν λίγα χρόνια, αλλά συμπεριλαμβανόταν στο “Αρχείο Κοσμά Πολίτη” το οποίο δωρήθηκε το 2007 στην Βιβλιοθήκη του Κολλεγίου Αθηνών. […] Τουλάχιστον, δεν θα είναι πλέον “μοναχικό και ασυντρόφευτο” το (πρώτο) έργο του, το δράμα Κορίνθιες, μιας και θα πάρει πια την θέση του δίπλα στα υπόλοιπα. […] Μένει, λοιπόν, η σημερινή Κριτική να αποφανθεί εκ νέου για την ποιότητα του ανά χείρας δράματος. Κατευόδιο!»

(Από την Εισαγωγή της Σταυρούλας Τσούπρου)

«Η εναλλαγή των μέτρων και των ρυθμών, συχνά και ακανόνιστων, της στιχουργικής, καθώς και η ποικιλία της έκτασης των ρήσεων, οι οποίες κυμαίνονται ανάμεσα στην στιχομυθία, με πυκνή ανταλλαγή λόγων και ερωταποκρίσεων, και σε μακροσκελείς ρητορικές ρήσεις, προσδίδει στο έργο μια ξεχωριστή ζωντάνια και εντυπωσιάζει. Σε αυτό συμβάλλει, βέβαια, και η γλωσσική υφολογία και το λεξιλόγιο, με τους τολμηρούς νεολογισμούς και τα σύνθετα επίθετα, που θυμίζουν την στυλιστική ποικιλία της πρώτης φάσης του δημοτικισμού στην αρχή του 20ού αιώνα αλλά και το δημοτικό τραγούδι. Ωστόσο, η ποιητική και δραματική χρήση ενός καθημερινού λεξιλογίου συνυπάρχει, κάποιες φορές, με την χρήση ενός πιο λόγιου συντακτικού, με υπερβατά, διασκελισμούς, περίτεχνα λεκτικά συνθέματα κάποιας εκζήτησης πλέον, δηλαδή, με μια γλώσσα που θυμίζει κάπως και τις μεταφράσεις του Ιωάννη Γρυπάρη […]».

(Από το Επίμετρο του Βάλτερ Πούχνερ)