Ο ΣΤΙΧΟΣ

Το στίχον άπλωσα ηχηρό
πολύθροο σαν πλατάνι.
Ξανάφερα το αλάθευτο
του θείου ρυθμού βοτάνι.
Έκοψα πλήθια τεχνικά
το νέο χλωρό καλάμι.
Έδωκα αθάνατο νερό στην απαλάμη.

Κ’ ένα άλλον εκυβέρνησα
― γεράκι μαθημένο στο κυνήγι ―
για να χαρεί πλατιά ο λαός
και να χαρούνε οι λίγοι.

Πάντα αναβράει τ’ ανάλαφρο
Νερό, κι απ’ τη βαθιά πηγήν ο στίχος
Γεμίζει ωσά λαγήνι, ξέχειλος,
Που φέρνει η Χάρη στην κορφή της, δίχως
να το κρατούν τα χέρια της,
που ανηφορίζει του ρυθμού τη σκάλα,
Κι από τ’ αθάνατο νερό
Να πέφτει ούτε μια στάλα!

(Από την παρουσίαση της έκδοσης)