Διορίστηκα ακόλουθος του Υπουργείου Εξωτερικών στις 30 Σεπτεμβρίου 1939 και υπηρέτησα στον Διπλωματικό Κλάδο έως τις 19 Σεπτεμβρίου 1974 όταν παραιτήθηκα από τον Κλάδο όπου κατείχα την θέση του Γεν. Γραμματέως με βαθμό Πρέσβεως. Ο πάππος μου Άγγελος Βλάχος είχε διορισθεί στην θέση Γενικού Γραμματέως του Υπουργείου Εξωτερικών στις 6 Δεκεμβρίου 1880 και το Διάταγμα του δικού μου διορισμού στην ίδια θέση είχε ημερομηνία 6 Δεκεμβρίου 1973. Είχαν μεσολαβήσει ενενήντα τρία χρόνια ακριβώς. Από αυτά, τα τριάντα πέντε τα καλύπτει η δική μου σταδιοδρομία από νεαρός ακόλουθος 24 χρονών έως Πρέσβυς 59 χρονών.
Στο διάστημα αυτό υπηρέτησα 50 Κυβερνήσεις. Επειδή το πράγμα φαίνεται απίστευτο, παραθέτω, στις επόμενες σελίδες τις 50 αυτές ελληνικές Κυβερνήσεις. Αν πολλαπλασιάσαμε τα 35 χρόνια επί του 365 -δεν περιλαμβάνω και τα δίσεκτα χρόνια- βρίσκαμε γινόμενο 11.875 μέρες και αν τις μέρες αυτές τις διαιρέσομε διά του 50 βρίσκαμε πηλίκον 236,3 μέρες, μέσος όρος βίου μιας ελληνικής κυβερνήσεως.
Η επιθυμία μου, όταν μπήκα στον διπλωματικό κλάδο ήταν να σταδιοδρομήσω στην περιοχή της Μεσογείου. Το επέτυχα σχεδόν απολύτως αφού μετατέθηκα, κατά σειρά, στην Κωνσταντινούπολη, την Άγκυρα, την Ρώμη, τα Ιεροσόλυμα, την Κύπρο, την Γενεύη, την Αθήνα. Παρένθεση ήταν ο διορισμός μου ως Πρέσβεως στην Μόσχα για μια τετραετία. Επέστρεψα στην Αθήνα και υπηρέτησα στο Κέντρο από το 1973 έως το 1974 οπότε και παραιτήθηκα.
Όταν υπηρετούσα στο εξωτερικό, αισθανόμουν πάντα υπερήφανος που εκπροσωπούσα την Ελλάδα αλλά είχα, συχνά, κι ένα αίσθημα πικρής συστολής όταν αναλογιζόμουν τι είδους και πόσο εφήμερες ήσαν οι Κυβερνήσεις που εξυπηρετούσα και διαισθανόμουν ότι οι ξένοι συνάδελφοί μου προσηνείς, ίσως, πάντα θα είχαν ανάμικτα απέναντί μου αισθήματα, φθόνου από μια πλευρά για τα όσα ξυπνούσε μέσα τους η μόνη λέξη Ελλάς, αλλά και επιεικείας από την άλλη πλευρά ή συγκαταβάσεως προς ένα κράτος του οποίου η λειτουργία ήταν φανερά ελαττωματική, τόσο ώστε να προκαλεί, καμιά φορά, διακριτικά αλλά σαφή σχόλια.
Έρχονταν τότε στην μνήμη μου οι μελαγχολικοί στίχοι του Καβάφη:
… σαν ένοιωθε που όμως πάντα υπήρχε μια κρυφή
Ολιγωρία για τες δυναστείες τες ελληνίζουσες
που ξέπεσαν, που για τα σοβαρά έργα δεν είναι,
για των λαών την αρχηγία πολύ ακατάλληλες…
Κάπου έχω γράψει: «Είναι δύσκολο να είσαι Έλλην». Τώρα γράφω: «Είναι δυσκολότερο να είσαι Έλλην διπλωμάτης». (Από τον πρόλογο της έκδοσης)