Ήταν μια ωραία απριλιάτικη μέρα. Άξαφνα την ακούω να σιγοτραγουδά. Βρισκόταν μέσα στο δωμάτιό της κι εργαζόταν. Τραγουδούσε σιγανά, πολύ σιγανά…
Το απροσδόκητο αυτό τραγούδι μου έκανε τέτοια εντύπωση που και τώρα ακόμα δεν μπορώ να το ξεχάσω. Τώρα το τραγούδι της ήταν ολόγλυκο, όχι θλιβερό, μα υπήρχε στους τόνους του κάτι το ραγισμένο θαρρούσες πως δεν θα μπορούσε να βαστάξει έως το τέλος τη μελωδία και πως το ίδιο το τραγούδι ήταν σαν άρρωστο. Τραγουδούσε με πολύ αδύνατη φωνή κι όταν θέλησε να την ανεβάσει σε νότες πιο ψηλές, το τραγούδι της σταμάτησε άξαφνα – φτωχή φωνούλα που τσακίστηκε θλιβερά! Ξερόβηξε και ξανάρχισε το τραγούδι της πολύ σβηστά, ένα τραγούδι που μόλις ακουγόταν…
-Είναι η πρώτη φορά που την ακούω να τραγουδά.
-Όχι, τραγουδά, όταν δεν είσαστε εδώ, αποκρίθηκε η Λουκερία.

(Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)