[…] Οι νεοφιλελεύθεροι κατηγορηματικά αρνούνται ότι η έννοια της διανεμητικής δικαιοσύνης έχει οποιαδήποτε δεσμευτικότητα, αλλά και υπόσταση. Θεωρούν ότι πρόκειται για κατάλοιπο- απολίθωμα προνεωτερικό, για κάποια μορφή πρωτόγονου αταβισμού. Το ενδιαφέρον του βιβλίου έγκειται στο ότι δείχνει ότι εντελώς αντίθετα από τη νεοφιλελεύθερη δογματική, η μοντέρνα χρήση της έννοιας θεμελιώνεται ακριβώς από εκείνους τους στοχαστές του Διαφωτισμού, τους οποίους οι νεοφιλελεύθεροι θεωρούν «πατριάρχες» της φιλελεύθερης σκέψης, ειδικά δε από τον Adam Smith. Ο Smith δεν έφτασε να διατυπώσει τις αρχές μιας μοντέρνας έννοιας κοινωνικής δικαιοσύνης, όμως προσέφερε το θεμέλιό της, χωρίς το οποίο αυτή θα ήταν αδιανόητη. Η φτώχεια είναι ένα κακό κοινωνικό· όχι φυσικό. Οφείλεται στην τύχη και στις ατέλειες και αδικίες του οικονομικού συστήματος. Και εφόσον όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι σε αξιοπρέπεια, σε κανέναν δεν αξίζει αυτή η μοίρα. Αυτή η θετική εικόνα για τους φτωχούς στηρίζει την ιδέα ότι οι φτωχοί δικαιούνται να μην είναι φτωχοί, συνεπώς δικαιούνται να απολαύσουν κάποιες μορφές αρωγής, όχι μόνον υλικής, αλλά και πνευματικής, ώστε να μπορέσουν να σταθούν στο ύψος των ηθικών και διανοητικών απαιτήσεων του συνανήκειν στην ηθική κοινότητα, όρο συνοχής για την ‘πολιτισμένη κοινωνία’ που ευαγγελίζεται ο Smith. Εδώ θεμελιώνεται η αρχή της νεωτερικής διανεμητικής δικαιοσύνης. […]

(Απόσπασμα από την εισαγωγή του Διονύση Γ. Δρόσου)