«Κανείς δεν μπορούσε να δικαιολογήσει γιατί η Παλαιστίνη αντιμετωπίστηκε ως εξαίρεση – ένα μέρος όπου δεν ίσχυαν οι πολυδιαφημισμένες αρχές των ‘ίσων δικαιωμάτων και της αυτοδιάθεσης των λαών’ του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ».

Ο Ιλάν Παπέ, ο μεγάλος ισραηλινός ιστορικός με πάνω από είκοσι βιβλία στην συγγραφική φαρέτρα του, δεν χρειάζεται συστάσεις. Στο βιβλίο του ΜΙΚΡΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗΣ ΙΣΡΑΗΛ – ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗΣ πετυχαίνει κάτι εντυπωσιακό: μέσα σε λιγότερες από 140 σελίδες, παραδίδει ολόκληρο τον ματωμένο φάκελο της σύγκρουσης, τρέχοντας πίσω στο έτος 1882. Ξεσκονίζει έναν και πλέον αιώνα ιστορίας, γεμάτης λόμπι, εξεγέρσεις, Βρετανούς, Αμερικανούς, πεύκα, διπλωματίες, πλάνες, θρησκείες και πάνω απ’ όλα… πόνο.

Μας διασαφηνίζει πώς φτάσαμε στην 7η Οκτωβρίου και την εν εξελίξει γενοκτονία, ξεγυμνώνοντας τη φύση του Σιωνισμού ως τυπικού εγχειρήματος εποικιστικής αποικιοκρατίας που, όπως όλα τα παρόμοια εγχειρήματα, έχει μόνο έναν στόχο: την εξαφάνιση του γηγενούς πληθυσμού. Εν προκειμένω, «όσο το δυνατόν περισσότερο Παλαιστίνη με όσο το δυνατόν λιγότερους Παλαιστινίους».

(Από την παρουσίαση της έκδοσης)