TRISTIS

Βαδίζει μέσα σ’ έναν κήπο
Όχι κήπο απολαύσεων, όπως ο πρώτος Αδάμ.
Αλλά σ’ έναν κήπο δεινών

Προσεύχεται μέσα στο σκοτάδι μόνος
Ιδρώτας στάζει από το μέτωπο στο χώμα

Δεν παραπονιέται
Εκτός από μια στιγμή, τη στιγμή εκείνη

Που είδε να κοιμούνται στη ρίζα του δέντρου

Μην αντέχοντας την αγρυπνία
Για μια νύχτα, την τελευταία νύχτα
Της ελεύθερης ζωής Του.

[Από την έκδοση]