Σε μιαν εποχή οπού η στρογγυλευμένη φράσις εθεωρείτο διαπιστευτήριο ύφους, η “ανώμαλος και συχνά ακαλαίσθητος γλώσσα του, εν συγκρίσει προς τους στυλίστ της καθαρευούσης ή της δημοτικής, και το σχέδιον ακόμη του διηγήματος, ατελές ως κάτι πρωτόγονον και ακαλλιέργητον”, μαζί με την “πενιχρότητα” της θεματολογίας του – αποτέλεσαν την αχίλλειο πτέρνα του Λόγου του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, μολονότι ελάχιστοι από τους συγχρόνους του αμφισβήτησαν ή αρνήθηκαν τη μοναδικότητα του.
Που έγκειται αύτη η μοναδικότητα; “Ό,τι σώζει και συχνάκις μεγαλύνει αυτάς τας αλλόκοτους συνθέσεις, είναι η διάθεσις, την οποίαν δι’ ασύλληπτων μεθόδων γεννούν” (Γρ. Ξενόπουλος).
Αύτη η ασύλληπτος μέθοδος είναι η Ποίηση, πού αναβλύζει από τις σελίδες του Παπαδιαμάντη και που στις μέρες μας, με το σπάσιμο του φράγματος ανάμεσα στα στεγανά είδη της γραφής, μας αποκαλύπτει ολοένα και περισσότερο τη μοναδικότητα του ταπεινού Σκιαθίτη και την ασύγκριτη θέση του μέσα σ’ όλη την πεζογραφία μας, παλιά και νεότερη.

(Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)