Ἡ ἀνάγνωση τῆς αἰσθητικῆς τῆς Βυζαντινῆς Τέχνης, ἀποδεικνύει στὴν ἱστορική της διαδρομὴ ἐπὶ τόσους αἰῶνες ὅτι ἦταν παραγνωρισμένη.

Στὸ βιβλίο αὐτό, Nεωτερικότητα καί μεταμοντέρνο στή βυζαντινή τέχνη τοῦ Ν. Κακαδιάρη, ἐξυψώνεται ἡ βυζαντινὴ ζωγραφικὴ στὸν χῶρο τῆς ὑψηλῆς Τέχνης κι ἐξαγνίζεται ἡ γνώση ὡς πεποίθηση, ὅτι δὲν ἀποτελεῖ χῶρο μιᾶς τυποποιημένης ἁγιογραφίας –ὅπως ἔχει καταντήσει σήμερα– ἀλλὰ εἶναι ἡ ἐξελικτικὴ πορεία τῆς ἑλληνικῆς ζωγραφικῆς. Ἀπὸ τὴν ἀρχαιότητα ὥς τὴν πτώση τῆς Κωνσταντινούπολης, ἀλλὰ καὶ στὴ συνέχεια –ἀκόμα κι ὥς τὸ τέλος τοῦ Μεσοπολέμου– συνεισέφερε στὸν παγκόσμιο πολιτισμὸ τὴν ξεχωριστὴ προσφορά της, κυρίως ὡς θρησκευτικὴ ζωγραφικὴ ἀλλὰ καὶ κοσμικὴ καὶ λαϊκὴ συνάμα, μέσα ἀπ’ τὶς ἱστορικὲς διακυμάνσεις της.

Ἐδῶ ἐξετάζονται οἱ συνθῆκες καὶ τὸ ὑποβαθρο ποὺ ἀναπτύχθηκαν οἱ ἐκφάνσεις της καὶ δίνεται στὸν ἀναγνώστη ἡ πολλαπλότητα τῶν παραμέτρων αὐτῆς, στὴ βαθυτέρη κατανόησή της.