Θα σας μιλήσω για τις τρεις μεταμορφώσεις του πνεύματος: πως το πνεύμα γίνεται καμήλα, και λιοντάρι η καμήλα, και παιδί τελικά το λιοντάρι. Πολύ φορτίο σηκώνει το πνεύμα, το δυνατό, το υπομονετικό πνεύμα, που το κατοικεί ο σεβασμός: το βαρύ και το πιο βαρύ φορτίο απαιτεί η δύναμη του. Τι ‘ναι βαρύ; έτσι ρωτά το υπομονετικό πνεύμα, έτσι γονατίζει, της καμήλας όμοιο, και θέλει να φορτωθεί καλά. Τι ‘ναι το πιο βαρύ, ω ήρωες; έτσι ρωτά το υπομονετικό πνεύμα – για να το πάρω πάνω μου και να χαρεί η δύναμή μου. Δεν είναι τούτο δω: το να ταπεινώνεται κανείς, για να κάνει την περηφάνεια του να υποφέρει; Το να κάνει την τρέλα του να λάμψει, για να χλευάσει τη σοφία του; Ή μη και είναι τούτο δω: το να παρατήσουμε τον αγώνα μας τη στιγμή που πανηγυρίζει τη νίκη του; Το ν’ ανεβαίνουμε σε ψηλό βουνό, για να πειράζουμε τον Πειρασμό; Ή μη και είναι τούτο δω: το να τρέφεται κανείς με βελόνια και χόρτο της γνώσης και να υποφέρει από πείνα η ψυχή του, προς χάριν της αλήθειας; […] (Από την παρουσίαση της έκδοσης)