Στην Πενταλιά ανθίσαν οι αμυγδαλιές, Αλέξανδρε. Κι η μάνα σου να περιμένει την επιστροφή σου από τα Γαυγάμηλα και την Κομμαγηνή. Πήγες πολύ μακριά, Αλέξανδρε. Καιρός να γυρίσεις, να προλάβεις τις ανθισμένες αμυγδαλιές. Κι ύστερα, σε περιμένουν οι πόλεις με τις ουρές στα συσσίτια, τις ουρές μπροστά στα κλειστά καταστήματα, τις ουρές μπροστά στα κλειστά εργοστάσια, τα παιδιά με τα λεκιασμένα ρούχα και τις πρησμένες κοιλίτσες στα φανάρια.

Η μάνα μου στην Πενταλιά θα κυβερνούσε καλύτερα αυτό τον κόσμο. Και ας μην είχε διαβάσει Θουκυδίδη και Μαρξ.

– Α, ρε μάνα, γιατί έμεινες στην Πενταλιά;
– Και πού να πάω, γιε μου;
– Να ’ρθεις στη Λευκωσία, ρε μάνα, στο Λονδίνο, στο Παρίσι, στην Αθήνα. Νομίζεις πως αυτοί που μας κυβερνούν έχουν περισσότερο μυαλό από σένα;
– Μα εγώ, γιε μου; Και τι να κάνω;
– Να κυβερνήσεις, μάνα, να κυβερνήσεις!
– Μα εγώ, γιε μου;
– Ναι, ρε μάνα, εσύ! Τι νομίζεις, πως είναι καλύτεροι από σένα όλοι αυτοί που κυβερνούν τον κόσμο;
– Όχι, γιε μου, τούτοι εν σπουδασμένοι, ξέρουν γράμματα. Εγώ είμαι μια αγράμματη.

Τι να της έλεγα; Πως τα γράμματα δεν κάνουν κατ’ ανάγκην και καλούς κυβερνήτες; Δεν θα το πίστευε. Ήθελα να της πω για τον Καρλομάγνο που ήταν αναλφάβητος και όμως κυριάρχησε στην Ευρώπη με την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Αλλά η μητέρα μου δεν ήξερε από Ιστορία. Και ο Αλέξανδρος ήταν μακριά, πολύ μακριά, πιο μακριά και από τα Σούσα και τη Βαβυλώνα, πέρα στα Εκβάτανα.

Τα Εκβάτανα είναι το δεύτερο μυθιστόρημα μιας τριλογίας με τίτλοΝομάδας. Το κάθε μυθιστόρημα αποτελεί μια αυτόνομη ιστορία αλλά υπάρχει συνέχεια και ενότητα ανάμεσα τους, αφού τα τρία μαζί συνιστούν μια αφήγηση ενός ευρύτερου συνόλου. Ανατομία μιας εποχής με κοινωνιολογικές και πολιτικές προεκτάσεις και διακειμενικές αναφορές, μέσα από μια σύνθετη και πολυπρόσωπη αφήγηση.

(Από τις εκδόσεις)