«Ουσιαστικά δεν έχουμε καμιά δυνατότητα να αλλάξουμε στο παραμικρό το σώμα μας. Το αποδεχόμαστε όπως είναι, όσο κι αν οι εγχειρήσεις, οι παρεμβάσεις των αισθητικών, οι ατυχίες της ζωής ενδέχεται να αφήσουν ανεξάλειπτα ίχνη. Ισχύει, με άλλα λόγια, ένα αόρατο συμβόλαιο ανάμεσα στη συνείδησή μας και τη σαρκική ύπαρξη που αποδεικνύεται μοίρα, ιδιωτικό πεπρωμένο και γρίφος αμετάθετος. Άλλωστε πρόκειται για ένα περικαλλές συγκρότημα που ταχέως μπολιάζει τον ψυχισμό, συνταυτίζεται μαζί του καταλήγοντας άθροισμα άνευ προσθέσεως. Πάσα ψυχική κατάσταση ενδοπροβάλλεται στη σωματικότητα με τα γνωστά επαμφοτερίζοντα συμπτώματα. Ο νέος που εμφανίζεται στην ομήγυρη έχει ερυθροφοβία, γίνεται παντζάρι από την αμηχανία του, τρέμει σχεδόν αποφεύγοντας να κοιτάξει τους παρισταμένους. Τι διαβάζουμε τότε στο πρόσωπό του;»

Κ.Π.

Η αφοσίωση του Κωστή Παπαγιώργη στο «πώς μπορούμε να σκεφτούμε το εγώ» εκδηλώνεται ήδη από τις πρώτες αναζητήσεις του, γίνεται καταφανής ή υποφώσκει σε πολλά από τα βιβλία του και κορυφώνεται στο τελευταίο μεγάλο αλλά απεράτωτο έργο του, στο οποίο έδωσε τον τίτλο Ο εαυτός. Η έκδοση αυτή μνημειώνει ένα τέλος που απέμεινε ατελές – μια βασανιστική μελέτη εν προόδω που μας ξεναγεί στον προθάλαμο της σχέσης με το «εγώ», στη συμβίωση με το σώμα.

Η πολύχρονη και διαρκής ενασχόληση του Παπαγιώργη με τον εαυτό επιβεβαιώνεται και από δύο ανέκδοτα, πρωτόλεια κείμενα της δεκαετίας του ’70, τα οποία συμπεριλαμβάνονται στο παράρτημα του βιβλίου μαζί με δύο πρώιμα σχεδίασματα του παρόντος μελετήματος, καθώς και με μια γραμματολογικής έμπνευσης πραγμάτευση του δίπολου «εγώ-εσύ».

(Από την παρουσίαση της έκδοσης)