Ο Καρπός της ασθενείας μου ξεκινά με την κάθοδο στην ανεξέλεγκτη βουή του κόσμου και τελειώνει με την άνοδο στη στενότητα ενός δώματος. Ενδιαμέσως, ένας αμφίθυμος έρωτας σβήνει, καθρεφτίζοντας το σώμα και τον εαυτό καθώς εξασθενούν, την πόλη που φλεγμαίνει και φθίνει, τη φιλοσοφία που γίνεται όλο και πιο ανίσχυρη. Ένας ίσκιος αποτραβιέται από μέσα μας συνεχώς, ώσπου λησμονούμε να τον αναζητήσουμε: Είναι το πρόσωπο του έρωτα ή το δικό μας που αφανίζεται από τις διαθλάσεις κι εξαντλεί τους τρόπους του να ζήσει κι άλλο; Η αποδρομή των πραγμάτων είναι ένα αίνιγμα, δημιουργεί μια άγνωστη επικράτεια.
Το βιβλίο αρθρώνεται ως πειραματικό δοκίμιο και άσκηση αυτομυθοπλασίας. Είναι καμωμένο από τα οργανικό υλικά μιας γενεαλογίας του δοκιμιακού λόγου από τον Μάρκο Αυρήλιο ως τον Μονταίν: την εξομολόγηση, την τέχνη της αυτοπαρατήρησης και της αυθιστόρησης· το επαναβίωμα μιας εμπειρίας διά της αναμνημόνευσης· τον αφορισμό, την παρέκβαση και την εσωτερική περιπλάνηση- τον συνειρμό, το παράθεμα και το παράδοξο- την προτίμηση για το εφήμερο, το καθημερινό, το αλλότριο και το ακατάγραπτο.
Δοκιμάζουμε να καθρεφτίσουμε την ψυχή μας. Γινόμαστε διαφανείς -κατά το δυνατόν- και κατανοητοί. Όμως ο γραπτός αναδιπλασιασμός του εαυτού είναι ένα νέο πλάσμα. Κι αναρωτιόμαστε: Τι λογής είναι ο καρπός αυτός;

(Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)