Τότε λαλεί η τζιεφαλή
με πάθος τζιαι θυμόν πολλύν:
«Μούλλωσ’ εσού πουκατινέ
τζιαι δεν σου ππέφτουν λόγια
τζιαι αρχηγός εγιώ είμαι
που κάθουμαι στ’ ανώγια».

Λέει τζι ο αμολόητος
της τζιεφαλής με τόνον:
«Αν κάθεσαι που πάνω μας
σγοιαν βασιλιάς στον θρόνον
ομπρός μου ’μέν’ να σιωπάς
να μεν αννοίεις στόμα
τζι εν είσαι καπιτάνος μας
φορείς τα μαύρ’ ακόμα.
Εν’ να’σαι καπιτάνος μας
τζι εν’ να’ σιεις τα πρωτεία
όταν αλλάξεις τζιαι ντυθείς
τον άσπρον σου μαντύα.
Τώρα ό,τι τζι αν είμ’ εγιώ είμαι
εγιώ σας κουμαντάρω
τζιαι όπου θέλω ζόρολα
μιτά μου εν’ να σας πάρω».

(Από το ποίημα)