Ένα παιδί φοβάται να βγει στον δρόμο, φοβάται τα άλογα, αυτά που κουβαλούν βαρύ φορτίο, φοβάται μην πέσουν κάτω και αρχίσουν να κλοτσούν με τα πόδια τους. Τι σχέση μπορεί να έχει αυτός ο φόβος με τη γέννηση της μικρής αδελφής του, με την επιμονή του να κοιμάται στο κρεβάτι των γονιών του; Στηριγμένος μόνο σ’ ένα ιστορικό ασθενείας που συντάσσει ο πατέρας, ο Φρόυντ θα παρακολουθήσει την τριχοειδή πορεία της επιθυμίας του πεντάχρονου αγοριού, μέσα από τις αναπάντεχες μεταμορφώσεις και τα στρατηγήματά της, και θα ορίσει το περιεχόμενο μιας πάθησης που θα την ονομάσει φοβία, όπου η απώθηση, το άγχος, το σύμπλεγμα ευνουχισμού συντρέχουν με σκοπό την αποτροπή του ανομολόγητου. Παρά τις αντιδράσεις που θα ξεσηκώσει η εφαρμογή της ψυχαναλυτικής διαφώτισης στον «αθώο» πεντάχρονο, η ψυχανάλυση αυτή θα αρθρώσει την αξίωση μιας νέας παιδαγωγικής, που παραμένει ακόμη και στις μέρες μας ένα ταμπού και ένα ζητούμενο.

(Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

«Δεν συμμερίζομαι τη δημοφιλή στις μέρες μας άποψη ότι τα λεγόμενα των παιδιών είναι εντελώς αυθαίρετα και αβάσιμα. Στον ψυχισμό δεν υπάρχει τίποτα αυθαίρετο· τα λεγόμενα των παιδιών είναι αναξιόπιστα λόγω της τεράστιας δύναμης που διαθέτει η φαντασία τους, όπως η τεράστια δύναμη των προκαταλήψεών τους ωθεί τους ενήλικες σε αναξιόπιστες διατυπώσεις. […] Τα δεδομένα που προσφέρουν οι μεγάλοι δεν είναι περισσότερο εγγυημένα. Δυστυχώς, καμία παρουσίαση μιας ψυχανάλυσης δεν μπορεί να αποδώσει τις εντυπώσεις που δέχεται κανείς κατά τη διεξαγωγή της, ενώ η τελική πειστική αξία της δεν μπορεί να μεταδοθεί μέσω ανάγνωσης αλλά μέσω βίωσης. Βέβαια, αυτό το ψεγάδι υπάρχει εξίσου στις αναλύσεις των ενηλίκων».

(Sigmund Freud)