Ο αξιότιμος πρόεδρος του δικαστηρίου της Σαξονίας δρ Σρέμπερ, κορυφαίος μέσα στη χορεία των φροϋδικών ασθενών, αρχίζει μια μέρα να παραληρεί: πρέπει να μεταμορφωθεί σε γυναίκα και να συνουσιαστεί παθητικά, διότι αυτός είναι ο μόνος όρος για να σωθεί ο κόσμος, παρά τις αντιδράσεις που του προβάλλει ένας Θεός ικανός να καταλάβει μόνο από πτώματα. Οι φαντασιώσεις του δεν είναι μύχιες και φευγαλέες. Θα τις υπερασπιστεί μέχρι του σημείου να τις τυπώσει -παρά τη λογοκρισία- σε βιβλίο. Χωρίς να έχει γνωρίσει ποτέ προσωπικά τον ασθενή, ο Φρόυντ θα βρει μια θαυμάσια ευκαιρία για να εφαρμόσει και να επαληθεύσει τις βασικές του ψυχαναλυτικές επίνοιες. Κάτω από ένα παραλήρημα καταδίωξης που μετατρέπεται σε παραλήρημα μεγαλείου, κάτω από τη λατρεία και το μίσος της εικόνας του πατέρα, που γίνεται εκείνη του γιατρού, που γίνεται εκείνη του Θεού, μέσα από τη ματαίωση που προξενεί η πατρική και αδελφική απώλεια, ο Φρόυντ ανιχνεύει την κίνηση της απωθημένης ομοερωτικής επιθυμίας που οδηγεί στην παρανοϊκή συμπτωματολογία.

(Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

«Μετά την κατάχτηση της ετεροφυλόφιλης επιλογής αντικειμένου οι ομοερωτικές τάσεις δεν ανακόπτονται ή καταργούνται αλλά μεταστρέφονται απλώς από τον σεξουαλικό στόχο και κατευθύνονται σε νέες χρήσεις. Τώρα συνδυάζονται με κομμάτια των ενορμήσεων του Εγώ ώστε μαζί τους ως “ανακλιτικές” συνιστώσες να συγκροτήσουν τις κοινωνικές ενορμήσεις, και αποτελούν έτσι τη συμβολή του ερωτικού στοιχείου στη φιλία, στη συντροφικότητα, στο συλλογικό πνεύμα, στην αγάπη της ανθρωπότητας».

(Sigmund Freud)