Είναι γνωστό το ενδιαφέρον του Ζιλ Ντελέζ σε όλη τη διάρκεια της ζωής και του έργου του για τη συσχέτιση λογοτεχνίας-φιλοσοφίας. Για τον ίδιο, ήδη από τη δεκαετία του 1950 η λογοτεχνία νοείται ως η προσπάθεια να ερμηνεύσουμε μ’ έναν ευφυή τρόπο τους μύθους που δεν κατανοούμε πια. Στο βιβλίο αυτό προσεγγίζει το μνημειώδες έργο του Προυστ Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο, προσδιορίζοντας την έννοια της γαλλικής λέξης signe, η οποία σημαίνει σημείο, αλλά και σημάδι, νεύμα, σύμπτωμα. Η πρωτοτυπία της ντελεζιανής ερμηνείας έγκειται στο γεγονός πως σε αυτό το έργο του Προυστ δεν αναγνωρίζεται ως κυρίαρχο στοιχείο η μνήμη – όπως θέλει η περισσότερο διαδεδομένη ερμηνευτική τάση – αλλά η μαθητεία των σημείων. Ο χαμένος χρόνος δεν είναι μόνο ο χρόνος που περνά αλλά και αυτός που χάνουμε. Και η λογοτεχνία ανακηρύσσεται σε μία από τις τρεις μηχανές παραγωγής ή τάξεις αλήθειας.

(Από την παρουσίαση της έκδοσης)