Το ελληνικό Θέατρο Σκιών έχει όλα τα φόντα για να εκφράσει θεατρικά και με λαϊκό τρόπο, σε μια διαρκή διεργασία ζύμωσης και ανάλυσης, τη νεοελληνική πραγματικότητα και ν’ αναδειχτεί σ’ ένα θέατρο μάχιμης επικαιρότητας. Ο Καραγκιόζης, με τεράστιο πολιτιστικό ανάστημα και λόγο επίκαιρο, πολύ συχνά πέρα από την εποχή του, λόγο εναντίωσης και ρήξης, ελευθερίας κι αμφισβήτησης, στις νέες συνθήκες που διαμορφώνονται στην Ελλάδα των Βαλκανίων, δεν μπορεί να παίζει ρόλο ανούσιο. Τα μπαλώματα του Καραγκιόζη, στα δύσκολα, μίζερα και σακάτικα χρόνια που μας επιβάλλουν, θ’ αποκτούν ολοένα μεγαλύτερο βήμα, λόγο και επικαιρότητα, σαν καθρέφτης που μέσα του η κοινωνία θα βλέπει τις ρυτίδες της.
Στα δοκίμια και τις μελέτες αυτής της συλλογής, ένα οδοιπορικό στην ουσία της τέχνης μας, έχουν κατατεθεί όλα όσα ανάμεσα σε πρόσωπα, χρόνια και πεπρωμένα έλαχε να ακούσω από παλιούς και νέους μάστορες του «μπερντέ». Η προσπάθεια αυτή είναι χαρακτηριστική της όλης πολύχρονης και πολύτροπης λειτουργίας μου στον κόσμο του ξυπόλυτου ήρωά μας, στο όνειρο και τη μαγεία του ελληνικού λαϊκού Θεάτρου Σκιών. Είναι ένα οδοιπορικό που φάρες περίσσιες ολοκλήρωσαν στο διάβα των καιρών, από το ύφος, το ήθος, το λόγο και την εικόνα της παράδοσης έως την έντεχνη δραματουργική αντίληψη και τους νεωτερισμούς, συνηγορώντας για τη ζωντάνια, λειτουργικότητα, αφομοιωτικότητα και προσαρμοστικότητα του Θεάτρου Σκιών, προσόντα που του επέτρεψαν να ευδοκιμήσει, να μεγαλουργήσει, να μακροημερεύσει και να αναδειχτεί σαν ένα θέατρο που πατάει στο χτες, αφουγκράζεται το σήμερα και ονειρεύεται το αύριο.
Με τα κείμενα αυτά, τις σούστες, το κοπίδι, το χρωστήρα, προσπαθώ να συνταιριάζω την πραμάτεια της ψυχής μου με μια «τρελοπαρέα» σκιών, με έναν μπαλωμένο και ξυπόλυτο φίλο, τόσο παλιό αλλά και τόσο επίκαιρο. Έναν φίλο από τα παλιά που -κοίτα να δεις!- όσο κι αν προσπαθούν να τον γονατίσουν, μέσα κι έξω από τον «μπερντέ», αυτός πάντοτε σηκώνεται και με αισιόδοξη ματιά βαδίζει να πιάσει τον ήλιο.

(Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)