«Των τελευταίων χρόνων η ηλεκτρονική, φωτογραφική και ηχητική αποκλειστική απόδειξη κάθε συμβάντος είναι αυτό που μας έχει κάνει να ξεχάσουμε εκείνο το μακρινό κατά τας Γραφάς που μαρτυρούσε από την αρχαιότητα μέχρι πριν λίγα χρόνια τις πράξεις και τα πράγματα όλων μας: να καταγράφονται τα γεγονότα με τα οποία καταπιαστήκαμε, τα γεγονότα που μας χαρακτηρίζουν και σχηματίζουν το πρόσωπό μας και το πώς πορευτήκαμε στη ζωή… Κι αυτό πάντα κάποιος άλλος είναι που το κάνει. Κάποιος τρίτος είναι που μας ζωγραφίζει, αφηγείται τη ζωή μας, μιλά για μας, γράφει για την αφεντιά μας, και παίρνει μορφή το πρόσωπό μας».

Ύστερα από την επιτυχία(;) του εξωφύλλου της Νεράιδας της Αθήνας, που φιλοτέχνησα πριν από πενήντα χρόνια, ματαίως περίμενα τον Νόλλα να μου ζητήσει να ζωγραφίσω το επόμενο ή έστω το μεθεπόμενο πόνημά του. Ματαίως!
‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ Ασκούσα την εξωφυλλική τέχνη σε άλλους επώνυμους συναδέλφους του καμαρωτός-καμαρωτός, τον κρυφοκοίταζα να παρατηρεί, αλλά κιχ («Το άλλο, Αλέξη, θα το φτιάξεις εσύ»). Φρούδες ελπίδες.
‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ Βεβαίως, από την άλλη, τον χώρισα (ως μάρτυρας), τον πάντρεψα (ως κουμπάρος), γιορτές, μπαρ, καφέδες (Dolce), νέα βιβλία, βραβεία, μια ομιλία του για την τέχνη μου στο Μπενάκη, αγόραζε έργα μου στις γκαλερί… Εξώφυλλο, όμως, γιοκ.
‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ Ώσπου ήρθε η πολυπόθητος ευκαιρία. Κάτι, φαίνεται, μίλησε μέσα του, αφού βαρέθηκε να με βλέπει σαν δαρμένο σκυλί όποτε μιλούσαμε για εκδοτικά, και μου πρότεινε να παραχωρήσω μια ζωγραφιά για το νέο του βιβλίο, Οι απέθαντοι. Εν πάση περιπτώσει, άνοιξαν οι ουρανοί. Θρίαμβος!
‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ Έτσι, επισφραγίστηκε –όχι ότι το είχαμε και ανάγκη– η πεντηκονταετής και βάλε φιλία μας με το να βαφτίσω διά της έμπροσθεν εικόνος το νέο του παιδί.
‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ Αγαπημένε μας Μήτσο, καλοτάξιδο!

Αλέξης Κυριτσόπουλος
Σεπτέμβριος 2023

(Από την παρουσίαση της έκδοσης)