Αυτό το βιβλίο, αποτελεί μία προσπάθεια να εκπληρώσω το δικό μου χρέος.
Πρωτίστως, απέναντι στον Χριστό που με κράτησε ζωντανό στις μάχες.
Δεύτερον, απέναντι στους συμπολεμιστές μου, άλλοι εκ των οποίων έπεσαν στα πεδία της Τιμής και άλλοι αιχμαλωτίσθηκαν, όταν άδειασε η θαλάμη του όπλου τους από σφαίρες. Είναι αυτοί, που σαπίζουν ακόμη στα κολαστήρια των τουρκικών στρατιωτικών φυλακών, αγνοημένοι παντελώς από τους «αρμοδίους» εκπροσώπους του ελληνικού κράτους. Όφειλα να μιλήσω εγώ γι’ αυτούς, που έκτοτε δεν μπορούν να μιλήσουν.
Και τρίτον, απέναντι στην αλήθεια, την οποία οφείλω να παραδώσω ατόφια και αναλλοίωτη στις επόμενες γενεές των Ελλήνων. Την σκυτάλη της συνεχείας μας, οφείλουμε να την παραδίδουμε στα χέρια τους και όχι πεταμένη στο χώμα ή στην λάσπη.
Ιδρωμένη ναι…, ματωμένη ναι…, αλλά στα χέρια τους.

(Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)