(…)

Τί παράξενο, ἀλήθεια! Οἱ ἄνθρωποι κουβεντιάζουν μόνο γιά

ὅσα τούς εἶναι ἀπόμακρα καί ξένα.

Τ’ ἄλλα, αὐτά πού τούς καῖνε, μήν ἀφήνοντάς τους τίς νύχτες

νά κοιμηθοῦν

τά ζεῖ καθένας μονάχος, μέσα στή σιωπή. Καί πεθαίνοντας

τά παίρνει μαζί του στόν τάφο. Γιαυτό κ’ οἱ νεκροί εἶναι ἀμίλητοι.

Γιατί ζοῦν τήν πιό δική τους ζωή. Ὁ ὑπάλληλος, μάλιστα, ἦταν

ἕτοιμος νά διαβάσει στίς αὐριανές ἐφημερίδες

τό ἀστυνομικό εἰκοσιτετράωρο. Πρόβλεπε κιόλας: πέντε χρόνια

φυλακή.

Δέν ἤξερε (ἴσως γιατ’ εἶχε πάντα μῖσος στά κλειδιά)

πώς τό κλειδί τῆς φυλακῆς του καθένας τό κρατάει στήν τσέπη του,

καί κάνει πώς τό ξεχνάει. Αὐτό εἶναι ἡ φυλακή του.

(Από την παρουσίαση της έκδοσης)