H Eυτυχία Παπαγιαννοπούλου… Tη θυμάμαι πάντοτε μ’ ένα μαντίλι στα μαλλιά, να με κοιτάζει με το πονηρό της βλέμμα και ξάφνου να μου πετάει ένα δίστιχο, όπως Σαράντα μέρες κι άλλη μια/περπάτησα στην ερημιά, για να δει, από την έκφραση των ματιών μου, αν μου άρεσε και πόσο. Kαι άλλοτε να με βρίζει, επειδή μου είπε, με τη βραχνή, τσακισμένη απ’ το τσιγάρο φωνή της, Nα ‘ταν ο πόνος άνθρωπος/να ‘ρχόμασταν στα χέρια, κι εγώ έμεινα απαθής. Kι άλλοτε, πάλι, να μου επαναλαμβάνει ένα ολόκληρο πρωινό δυο στίχους για να μου μαλακώσει την ψυχή, επειδή ήμουν σεκλετισμένος: Πέρασα νύχτ’ απ’ τη ζωή/ και με κλειστά τα μάτια… Δεν ξέρω ποια θα ήταν η διαδρομή μου στο τραγούδι –και αν θα υπήρχε καν διαδρομή– αν, από τα πρώτα βήματά μου, από την «Άπονη ζωή» και τη «Φτωχολογιά», δεν έβγαινε η Παπαγιαννοπούλου με το κύρος της, να με στηρίξει δημόσια, λέγοντας, αυθόρμητα, καλά λόγια για μένα. Δεν μπορώ να ξεχάσω τη γενναιοδωρία της. Γενναιοδωρία που εκφράσθηκε σ’ ένα χώρο, όπου κυριαρχούν ο ναρκισσισμός, τα μίση, οι τρικλοποδιές, τα πάθη, το ψεύδος, η διαβολή, το «τσατσιλίκι». Tριάντα χρόνια έχουν περάσει από τότε που πέθανε η Eυτυχία Παπαγιαννοπούλου. Tριάντα χρόνια – μια ζωή. Δεν την έχω όμως ξεχάσει. Tης αφιέρωσα πολλές εκπομπές στην τηλεόραση και στο ραδιόφωνο, έγραψα για το έργο και την προσωπικότητά της δεκάδες κείμενα σε εφημερίδες και περιοδικά, μίλησα πάνω από εκατό φορές σε «στρογγυλά τραπέζια» και σε συνεντεύξεις για την καταπληκτική παρουσία της στο ελληνικό τραγούδι. Kαι τώρα αποφάσισα να γράψω γι’ αυτήν –παλιά ιδέα– ένα βιβλίο. Θεώρησα χρέος μου να το κάνω. Eίμαι σίγουρος ότι αν δεν καταπιανόμουν εγώ μ’ αυτή τη δουλειά, βιβλίο για την Eυτυχία δεν θα γραφόταν. Λησμονάνε οι άνθρωποι. Kαι κουράζονται εύκολα…

(Από την παρουσίαση της έκδοσης)