«Η ΟΣΤΡΑΒΑ»:
Ι. Γενική άποψη
Η Όστραβα έχει άγρια, εργατικά μαλλιά από μαύρο καπνό κι από κάρβουνο,
διανθισμένα στους κροτάφους κάποτε μ’ ένα ανεξήγητο ρόδινο.
Διόλου ρητορική – παρ’ όλο το ύψος των φουγάρων της.
Απεχθάνεται τη μεγαληγορία και την προσποίηση. Με τα πελώρια μάτια της βαμμένα
με καρβουνόσκονη,
κοιτάζει προς τα κάτω τις μικρές βιτρίνες των καταστημάτων της
με τα γαλάζια και κίτρινα πουκάμισα των εφήβων της,
με τα πολύχρωμα φορέματα των κοριτσιών της,
κοιτάζει προς τα κάτω, όταν το βράδι ανάβουν τα φώτα στους δρόμους,
κοιτάζει τα πράσινα παγκάκια των ερωτευμένων στα μικρά της πάρκα,
κοιτάζει τους μεγάλους αριθμούς παραγωγής των εργοστασίων της,
– οι αριθμοί δε δείχνουν όλο της το πρόσωπο,
κοιτάζει πιο κάτω, πιο μέσα, πιο βαθιά,
εκείνα τα σκοτεινά, εχέμυθα, στόμια απ’ όπου βγάζουν
το μεγάλο κάρβουνο, τους μεγάλους νεκρούς, τους μεγάλους ανήλιαγους
άντρες.

Η Όστραβα είναι ένας απέραντος πέτρινος καλαμιώνας,
ένα τοπίο κάθετο, παραλληλόγραμμο, με διαδοχικές διακοπές επιπέδων·
παρ’ όλους τους μεταλλικούς θορύβους της, η Όστραβα σωπαίνει.

Έχει μια θλίψη κάποτε η Όστραβα, αμίλητη, ανθρώπινη,
σαν κοιταγμένη η Όστραβα απ’ τα παράθυρα ενός νοσοκομείου,
αργά τα μεσάνυχτα, που σταματούν τα τραμ κι ακούγεται
μοναχικό, οργισμένο, ακατανόητο,
το γαύγισμα ενός σκύλου μέσα σ’ ένα «αλλού» ή μέσα σ’ ένα «πάντοτε» –
μια επίμονη κραυγή: «απών», «απών», «απών» –
κι ωστόσο είναι «παρών» μέσα στην Όστραβα μετά τα μεσάνυχτα
την ώρα που κρεμιούνται πάνω απ’ τις τριγωνικές σκεπές αδιόρατες σκάλες
από κόκκινα φώτα. […]

(Από την έκδοση)