Από την εκλογή του Τζωρτζ Μπους το 2000 (και την επανεκλογή του το 2004), την τραγωδία της 11ης Σεπτεμβρίου, την εισβολή των ΗΠΑ στο Ιράκ το 2003, και τις ολοένα περισσότερες ενδείξεις ανθρωπογενούς πλανητικής κλιματικής μεταβολής, η κρίση στον κοινωνικό και τον φυσικό κόσμο έχει οξυνθεί σημαντικά. Η επιδείνωση της κατάστασης όσον αφορά τόσο την κοινωνία όσο και τη φύση απαιτεί μια βαθιά, συστηματική και ριζοσπαστική πολιτική απάντηση, αλλά παρ’ όλα αυτά, κατά τις τελευταίες δεκαετίες, τα κινήματα της Αριστεράς έχουν εξασθενήσει σε σχέση με τη σπουδαιότητα της κρίσης. Καθώς ο πλανήτης βυθίζεται ολοένα βαθύτερα στον όλεθρο, με τα πάντα να εμπλέκονται ολοένα περισσότερο στα πλοκάμια του παγκόσμιου καπιταλισμού και με τις αντίπαλες δυνάμεις απλώς να προτείνουν, στην καλύτερη περίπτωση, κάποιες μεταρρυθμίσεις, υπάρχει επιτακτική ανάγκη για νέους εννοιολογικούς και πολιτικούς χάρτες και πυξίδες που θα βοηθήσουν στον αναπροσανατολισμό της ανθρωπότητας προς έναν βιώσιμο τρόπο ύπαρξης. Η έκκληση του Καρλ Μαρξ, το 1843, για αμείλικτη κριτική σε καθετί που υπάρχει δεν ήταν ποτέ επιτακτικότερη και πιο σημαντική απ’ όσο στη σύγχρονη εποχή, την εποχή του ληστρικού παγκόσμιου καπιταλισμού, του νεοφιλελευθερισμού, του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου, της Βορειοαμερικανικής Ζώνης Ελεύθερων Συναλλαγών (NAFTA), της κατάλυσης των σοσιαλδημοκρατιών, της επικράτησης των αστυνομικών κρατών του Τζωρτζ Μπους και του Τόνυ Μπλαιρ, της επίθεσης ενάντια στις ελευθερίες και της ποινικοποίησης της διαφωνίας, της εξάλειψης ειδών, του αφανισμού δασών, των πολέμων για φυσικούς πόρους και του φαινομένου του θερμοκηπίου. […] (Από την έκδοση)