Ξαναδιαβάζοντας αυτή την κατάθεση μνήμης μούρχεται στο νου το τετράστιχο του Άγγελου Σικελιανού.

Γιατί το ξέρω· πιο βαθιά κι απ’ τον πηχτόν αστρόφως,

κρυµµένος σαν αετός,

µε περιμένει, εκεί που πια ο θείος αρχίζει ζόφος,

ο πρώτος µου εαυτός…

Ναι, ίσως αυτό νάναι. Η επιστροφή, όσο οδυνηρή και νάναι, στη μήτρα που μας γέννησε. Στον γενέθλιο τόπο.

Μπορεί άραγε ο θάνατος του αδελφού να προκαλέσει αμέτρητη χαρά στην αδελφή;
Μέχρι πού μπορεί να φτάσει ένας «απαγορευμένος έρωτας;»
Ένα αθώο, «αλλόκοτο» πλάσμα, ποιον μπορεί τάχα να πειράξει;

Ιστορίες που διαδραματίζονται, ως επί το πλείστον, κατά την εποχή των σύγχρονων τραγωδιών του τόπου μας, μόνο που κυρίαρχο θέμα δεν είναι οι τραγωδίες αυτές καθ’ εαυτές.

Με εξαίρετο τρόπο η συγγραφέας ξεκλειδώνει τις πόρτες των κυπριακών σπιτιών, εισβάλλει σ’ αυτά, εντοπίζει το δράμα του ανθρώπων που «αιμορραγούν» και αφηγείται τις προσωπικές τους ιστορίες.

Η αφήγηση και η πλοκή θυμίζουν αρχαία τραγωδία προσαρμοσμένη στα σύγχρονα δεδομένα. Τραγικές φιγούρες, αφημένες στη μοίρα τους, άνθρωποι ηττημένοι πριν καν γεννηθούν, δέσμιοι των κοινωνικών προκαταλήψεων της εποχής, παρελαύνουν μπροστά μας. Το ζωντανό και παραστατικό ύφος σε συνδυασμό με τον συγκινησιακό λόγο, προκαλεί στον αναγνώστη συναισθήματα θυμού, οργής, οδύνης, θλίψης και συμπόνιας.

Κι ο ανθρωπισμός; Κάπου χαμένος ανάμεσα στους ήρωες, μας υπενθυμίζει πως ο γενέθλιος τόπος μας ακόμα υποφέρει πίσω απ’ τα μάνταλα των παραθυρόφυλλων, και πως τελικά παρ’ ολίγον να τον ξαναβρίσκαμε. ΠΑΡ’ ΟΛΙΓΟΝ… (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)