«Η άγρια σάτιρα του μικροαστισμού, η ποιητική φύση της εφηβείας και η γοητεία που ασκεί στον Ζιώγα η εξέγερση και η τρέλα που εκφράζει το ανορθόδοξο, παίρνουν σ΄αυτό το έργο τη μορφή θεατρικά νόμιμου μανιφέστου. Δεν είναι εύκολο έργο, έχει όμως μια αυθορμησία, με ευφορία στη γραφή, ώστε γίνεται κατανοητό, αν όχι με τη λογική, εξάπαντος με το ένστικτο του απλού θεατή. Ο Ζιώγας διαθέτει μια ευθυβολία στην καταγραφή των καταστάσεων και ένα καταλυτικό χιούμορ, σχεδόν εμπρηστικό. Το έργο αυτό ερμηνεύει την ουσία των γεγονότων του Πολυτεχνείου τέσσερα χρόνια προτού αυτά συμβούν».
ΚΩΣΤΑΣ ΓΕΩΡΓΟΥΣΟΠΟΥΛΟΣ, Τα Νέα, 12 Μαΐου 1996

Τα Πασχαλινά Παιχνίδια του Ζιώγα, η κανιβαλική διάσταση της «Θεοφαγίας» παίρνει χριστιανικές διαστάσεις, όπως προϊδεάζει άλλωστε η ερμηνεία του Jan Kott για την αρχαία τραγωδία στο ομώνυμο βιβλίο του, όπου συνδέει και τα «Πάθη του Διονύσου» με τα «Πάθη του Χριστού»: Ο αμνός του Πάσχα είναι κι αυτός τοτεμικός, η θεία κοινωνία ενέχει κι αυτή στοιχεία του αρχαίου σπαραγμού και της ωμοφαγίας, και οι τελευταίες υπογραφές επιστολών του Νίτσε από το τρελοκομείο ως «Διονύσου- Χριστού» βεβαιώνουν τη ζωντάνια της διπλής Ελληνοχριστιανικής παράδοσης […] Το Εγώ είναι άνθος, πρόσκαιρο, όμορφο, μοναδικό, στο οποίο όμως εν πρέπει να δοθεί υπερβολική σημασία. Αν δεν επικοινωνεί με το Εσύ, το Εμείς και το Όλο είναι ήδη νεκρό… Αυτές οι μεταφυσικές διαστάσεις, που χαρακτηρίζουν το έργο του, έξω και πριν από τον χριστιανισμό, και που το περικλείουν, κάνουν τον Ζιώγα έναν από τους αισιόδοξους τελικά συγγραφείς του μεταπολεμικού θεάτρου…
ΒΑΛΤΕΡ ΠΟΥΧΝΕΡ, Φιλολογικά και Θεατρολογικά Ανάλεκτα

(Από τις εκδόσεις)