Η σημασία του γενικού τρόπου ζωής (modus vivendi) -και ειδικά της διατροφής- στην πρόληψη και τη θεραπεία της αρρώστιας δεν έχει εκτιμηθεί επαρκώς ακόμα και σήμερα, όχι μόνο από τον περισσότερο κόσμο, αλλά και από πολλούς από εμάς που εκπροσωπούμε την επιστημονική (ή άλλως αποκαλούμενη συμβατική, δυτική, τεχνοκρατική, «αλλοπαθητική», σύγχρονη, αλλά και κλασική, καθιερωμένη, επίσημα αναγνωρισμένη ή ορθόδοξη) ιατρική. […]
Στην εποχή του πολυεστέρα, των «πλαστικών» ιδεών και των «συνθετικών» τροφίμων, της άνευ προηγουμένου καταστροφής του περιβάλλοντος, του παραλόγου, της υπερ-παρα-πληροφόρησης και, ως εκ τούτου, του πλήρους αποπροσανατολισμού, υπάρχουν ακόμα κάποια περιθώρια για μαζική και, κυρίως, για ατομική αντίδραση. Ο σύγχρονος «μονομάχος» ας δώσει τις μάχες του έχοντας κατά νου ότι, έστω και μέσα σε αυτό το αρνητικό πλαίσιο, είναι ελεύθερος (ως ένα σημαντικό βαθμό) να διαλέξει τον τρόπο της ζωής του, όχι όμως και τις επιπτώσεις της όποιας επιλογής του, οι οποίες είναι πάντοτε νομοτελειακές. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)