Η δράση όλου του έργου γίνεται μέσα κι έξω από την αγροικία του Κάμποτ, στη Ν. Αγγλία το 1850. Η Νότια πλευρά του σπιτιού βλέπει στον πέτρινο μαντρότοιχο που η ξύλινη πόρτα του βγάζει σ’ έναν εξοχικό δρόμο. Το σπίτι, θα μπορούσαμε να πούμε, ότι είναι σε καλή κατάσταση, αν οι ξεφτισμένοι από το χρόνο γκρίζοι τοίχοι του και τα ξεθωριασμένα πράσινα παντζούρια του δεν έβαζαν τη σφραγίδα της εγκατάλειψης.
Δύο τεράστιες κλωνόγερτες φτελιές αγκαλιάζουν το σπίτι. Τα πλούσια κλαδιά τους ακουμπάν βαριά πάνω στη στέγη σαν να προστατεύουν και ταυτόχρονα να υποτάσσουν. Υπάρχει μια παράξενη μητρότητα στη θέα τους που συνθλίβει και με ζήλεια ρουφάει κάθε σκέψη. Όπως τις βλέπεις, έχεις την αίσθηση, ότι η μακρόχρονη επαφή τους με τους ανθρώπους τούς έχει προσδώσει μια τρομερή ανθρωπιά. Είναι σαν δυο γερασμένες γυναίκες που τα πλαδαρά στήθια τους, τα χέρια και τα μαλλιά τους πέφτουν βαριά πάνω στο σπίτι κι όταν βρέχει, τα δάκρυά τους κυλάν μονότονα πάνω στην ξύλινη σκεπή και τη σαπίζουν.
Ένα δρομάκι που ξεκινάει από τη μαντρόθυρα φέρνει βόλτα τη δεξιά πλευρά του σπιτιού και απολήγει στην είσοδο του σπιτιού.
Η πλευρά αυτή του σπιτιού έχει μια ξύλινη βεράντα. Η πλευρά που βλέπει στην πλατεία έχει δυο παράθυρα στον άνω όροφο και δύο μεγαλύτερα στο ισόγειο. Τα δύο απάνω είναι οι κρεβατοκάμαρες του πατέρα και των γιων και τα δύο κάτω, είναι αριστερά της κουζίνας και δεξιά του σαλονιού, που τα παντζούρια του είναι πάντα κλειστά. (Από την έκδοση)