Το 1942 ο Καζαντζάκης γράφει στην Ελένη (Σαμίου, όχι ακόμα Καζαντζάκη): «…νιώθω πολύ εξαντλημένος γιατί βρίσκομαι σε παραμονές τοκετού. Ο Προμηθέας κλωτσάει το σπλάχνο μου και θέλει να βγει όξω. Υποφέρω πολύ».
Τον γράφει τον 1943. Αληθινά «έτοιμα προς εκτύπωσιν» τα τρία έργα είναι γύρω στις αρχές του 1945.
Πληροφορεί ότι, καθώς οι Προμηθείς γράφτηκαν μέσα στην Κατοχή, είναι γεμάτοι από τη λαχτάρα της ελευθερίας. Οι τρεις τραγωδίες έχουν τα ονόματα των τραγωδιών του Αισχύλου, από τις οποίες σώζεται, όπως είναι γνωστό, μόνο ο Προμηθεύς δεσμώτης.

O Oδυσσέας ήταν μια τραγωδία του που αγαπούσε πολύ. ΟOδυσσέαςανήκει στην ομάδα των τριών τραγωδιών του 1915.
Η υπόθεση ακολουθεί αρκετά πιστά τις τελευταίες ραψωδίες της ομηρικής Oδύσσειας, με τις αποκλίσεις φυσικά που έκρινε αναγκαίες ο Kαζαντζάκης, και τελειώνει θριαμβευτικά και περήφανα με τη μνηστηροφονία ή μάλλον με την πρόθεσή της.

(Από την παρουσίαση της έκδοσης)