Η σημερινή πολιτική της Ρωσίας του Πούτιν είναι συνέπεια της αυτοκρατορικής-ευρασιατικής πολιτικής την οποία ακολουθεί. Τωόντι, ο μόνος τρόπος για να διατηρήσει τη θέση της η Ρωσία ως αυτοκρατορική δύναμη είναι να χρησιμοποιεί τις στρατιωτικές της δυνάμεις για να επεκτείνεται, τους ενεργειακούς πόρους για να εκβιάζει και τον επικοινωνιακό ανταρτοπόλεμο για να υπονομεύει τους αντιπάλους της. Στρατηγική που οδηγεί είτε στην εμπλοκή σε έναν μεγάλο ή και περισσότερους περιφερειακούς πολέμους, όπως συνέβη στην Ουκρανία, είτε στην κατάρρευση του καθεστώτος, είτε και στα δύο μαζί.
Αυτή η πολιτική θα μπορούσε να λάβει τέλος μόνο με την παραδοχή του γεγονότος ότι η Αυτοκρατορία έχει λάβει τέλος και ότι θα πρέπει η χώρα να αυτοαναγνωριστεί ως ένα ευρωπαϊκό έθνος-κράτος (όπως τονίζει ο Ναβάλνι), και να κερδίσει με την πολιτική της, εξωτερική και εσωτερική, την ένταξή της σε ένα ενιαίο ευρωπαϊκό σύστημα. Αντίθετα, η σημερινή πορεία είναι κυριολεκτικά αυτοκτονική και θα αποδειχθεί μοιραία, όπως επί Μπρέζνιεφ για τη Σοβιετική Ένωση.
Η επανασύνδεση με την Ευρώπη, όχι μόνο θα μείωνε τους κινδύνους πολεμικών αναφλέξεων αλλά και θα απέκλειε μία «επιστροφή» στο «μογγολικό παρελθόν», προς το συμφέρον της Ευρώπης, και της Ελλάδας κατ’ εξοχήν. Επιθυμία της Ελλάδας παραμένει η ενοποίηση της Ευρώπης (συμπεριλαμβανομένης της Ρωσίας) και όχι η στροφή της Ρωσίας προς το ισλάμ και την Κίνα (χαρακτηριστική είναι η στροφή του Ντούγκιν, από τη συμμαχία μεταξύ Ρώσων και Ελλήνων ορθοδόξων, στη συμμαχία της ρωσικής ορθοδοξίας με το τουρκικό ισλάμ).
Μετά όμως την εισβολή στην Ουκρανία, μια τέτοια προοπτική έχει πλέον ως προϋπόθεση τη ριζική αλλαγή ηγεσίας στη Ρωσία και την εγκατάλειψη του ευρασιανισμού. Μόνο μια νέα ηγεσία, με στόχο τη μεταβολή της Ρωσίας σε έθνος-κράτος και την εγκατάλειψη των αυτοκρατορικών ονειροφαντασιών θα μπορούσε να απεγκλωβίσει τη Ρωσία από την ευρασιατική στρατηγική. Και μόνο τότε η Ρωσία θα ήταν δυνατό να μεταβάλει στρατηγική και απέναντι στην Ελλάδα και την Τουρκία.

(Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)