Φοράμε ακόμα μπλε ποδιές. Σάκες, τετράδια «Νέδα», μολύβια αριθμός 11 και κόκκινες-μπλε γομολάστιχες. Μας μοιράζουν τενεκέδες με χυμό ροδάκινο, πηχτό αλλά γευστικό. Μαζεύουμε αυτοκόλλητα χαρτάκια με ποδοσφαιριστές και ομάδες. Έχω τον Θωμά Μαύρο. […] Όταν έχει καλό καιρό παίζουμε ποδόσφαιρο, αλλά τον αγώνα και τους συμμετέχοντες τα καθορίζει αυτός που φέρνει την μπάλα από το σπίτι του. […] Η δασκάλα μας, η κυρία Ελευθερία, που ρίχνει κανονικές ξυλιές με τον χάρακα αν κάνεις αταξία, μας ανακοινώνει ότι από του χρόνου δεν θα γράφουμε με πνεύματα και περισπωμένες, θα χρησιμοποιούμε μόνο την οξεία. Εξανίσταμαι, πώς είναι δυνατόν, ρωτάω. Όταν γυρίσετε τον Σεπτέμβριο στο σχολείο θα τα έχετε ξεχάσει, απαντά. Έχει δίκιο.
Καταγραφές μιας άλλοτε στοχαστικής και άλλοτε μελαγχολικής καθημερινότητας, συναντήσεις με Έλληνες και ξένους συγγραφείς σε φεστιβάλ και περιστατικά από τον κόσμο των λογοτεχνικών περιοδικών, σημειώσεις για βιβλία και τέχνη, σχόλια πάνω στην πνευματική ζωή με τις εντάσεις και τις ιδιορρυθμίες της, στίχοι που δεν εντάχθηκαν σε καμία ποιητική συλλογή, υπερρεαλιστικά όνειρα, διηγήματα και ταξίδια στεγάζονται στα Σκίτσα δρόμων κι έναστρης νύχτας, αυτή την πρώτη επιλογή από τα ημερολόγια του Δημήτρη Αγγελή. Οι χωρίς χρονολογική σειρά εγγραφές υπονομεύουν το είδος του χρονικού ή της μαρτυρίας και δίνουν προτεραιότητα σε μια απολύτως λογοτεχνική κατανόηση της καθημερινότητας. Ο συγγραφέας εκτίθεται, αυτοσαρκάζεται, τσαλακώνεται, παραμένοντας συναισθηματικά ανοχύρωτος, όπως ακριβώς και στην ποίησή του.

(Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)